4afd4a366a38e5ddb79c44167de45ee5ee0f8828

Göçebe halkların görsel sanatlarını düşünün. Onların sanatı, besbelli işlevselsebeplerden dolayı, çoğunlukla giydikleri ya da taşıdıkları şeylereuygulanmıştır. İnsan vücudu (ya da yeri geldiğinde bir hayvanın gövdesi),mimarinin yerleşik insanlara sunduğu kalıcılıktan bir şeyler ortaya koyar.Göçebelerin mitleri insanların nasıl ziyarete uğradıklarıyla, ruhların avcınınkafasına vücuduna nasıl girdiğiyle ilintilidir. Beden bir nevi mesken halinegelir. Yine de mimarlığın fiili fiziksel uzamı olmaksızın, göçebe sanatınıngörsel işaretleri ve sembollerinin figüratif anlamda görüntülere dönüşmesiçok nadirdir. O işaret ve sembollerde yokluk betimlenmez. Bu, göçebeninuzamla farklı bir ilişkisinin bulunmasından da kaynaklanabilir. Belki degöçebenin uzağı yakma taşıyan görüntülere duyduğu ihtiyaç daha azdır,çünkü kendisi hayatmı esrarengiz biçimde bu ikisi, uzak ile yakın arasmdasürdürmektedir.Dolayısıyla, görüntünün kendi yeri vardır. Ve bu, herhangi bir yer değildir.Mimari, Sanatların Anası ise görüntü de aynı statüdedir, çünkü iç /dışayrımını devreye sokarak onları sonsuz uzamdan korur. Ana metaforu iyiseçilmiştir, çünkü gerçek bir annenin vücudu çocuğunun muhayyilesindebenzer bir yere sahiptir.Şimdi bir görüntü içindeki uzama bakalım. Bir resim asıl olarak başkainsanlara (belki de mağara resimlerinin yapmadığı gibi) seslenir seslenmez,çerçeveli bir görüntü şeklinde kavranır. Resim çerçevesi oldukça yeni dönemlereait bir olgudur, ancak resmedilmiş bir yüzeyin düzenli formatı (dikdörtgen,daire, oval, vb. olabilir) bir çerçeve işlevi görecektir. Görüntününkenarlan vardır ve bu hatlar geometrik olduğunda görüntüyü içinde tutarlar.Düzenleme ihtiyacı buradan doğar. Düzenleme (ya da kompozisyon)basit bir soruyla başlar: Verili bir formatta resmi en iyi nasıl yerleştirmekgerekir? Şöyle ve şöyle. Düzenlemenin yasalan çağdan çağa değişmekle birlikte,düzenleme eylemi her zaman için formları kapalı, ayn bir uzamın içineyerleştirmek demektir. Düzenlemek, bir iç'i düzenlemektir.