4afd4a366a38e5ddb79c44167de45ee5ee0f8828

metinler çıkarmış İtalyan Marksist Sebastiano Timpanaro'yla boy ölçüşmekdurumunda kalacaktır.Bir iki yıl önce Amsterdam'da yapılan Transnational Institute'un toplantılarındanbirinde, Gelecek adına beslenecek Umutlar'dan söz etmem istenmişti.Ben de biraz hınzırca, Beethoven'in 31. Piano Sonatı'mn (Opus 110)bir kaydını çaldım ve arkasından şu öneriyi yaptım: Siyasette hüsrana uğramaksiyasal muhakemede sabırsızlıktan doğar; hepimiz, İlerleme adma tekrartekrar vurgulanan genel vaatlerden dolayı bu sabırsızlıkla yaşamayakoşullanmışız.Farz edin ki, dedim, senaryoyu değiştiriyoruz; farz edin ki, yeryüzündecennete yakın bir şeyin kurgulanmasının mümkün olduğu bir dünyadayaşamıyoruz; tam tersine, doğanın cehenneme çok yakın olduğu bir dünyadayaşıyoruz. Böyle bir durumda siyasal ya da ahlâki seçimlerimizden birtekini bile değiştirir miydik? Şu ânda ne yapıyorsak gene aynı yükümlülüklerisırtlamaya ve aynı mücadelenin içinde yer almaya mecbur hissederdikkendimizi; belki sömürülenlerle ve acı çekenlerle dayanışma duygumuzbile daha samimi olurdu. Değişen tek şey umutlarımızın büyüklüğü ve nihayetindehayal kırıklıklarımızın sertliği olurdu. Benim savım, öyle demeyiseverseniz Leopardici bir savdı ve benim gözümde herhangi bir cevaplakarşılanamaz görünüyordu.Yine de orada duramayız. Leopardi koşulların ya da (bu sözcükteki ironiyinasıl da onaylardı!) ayrıcalığın zorlamasıyla, esasmda edilgen bir gözlemciolarak kalmıştı. Dolayısıyla, kendisindeki kötümserliğin tutarlı birşekilde sürmesi bu olguya bağlıydı. Buna verdiği isim Ennui'ydi.Oysa -ne denli sınırlı kalırsa kalsın- bir üretim sürecine dahil olur olmaz,tam bir kötümserlik içinde olmak fiilen imkânsızlaşır. Üstelik bunun, emeğinonuruyla ya da bu tür başka bir klişeyle hiç alakası yoktur; bunun kaynağı,fiziksel ve psişik insan enerjisinin doğasıdır. Bu enerjinin harcanmasıyemek yeme, uyku uyuma ve kısa sürelerle dinlenme ihtiyacını doğurur. Vebu ihtiyaç o kadar şiddetlidir ki, doyurulduğunda ya da kısmen doyurul-