4afd4a366a38e5ddb79c44167de45ee5ee0f8828

Birçok yazar, Kübizmin sanat tarihinde, Rönesans'ın Ortaçağ sanatıylailişkisiyle kıyaslanabilir bir kopuşa işaret ettiğine dikkat çekmişti. Bunuvurgularken, Kübizmin Rönesans'la eşitlenebileceğim iddia ediyor değilim.Rönesans'm güveni altmış yıl kadar (yaklaşık olarak 1420'den 1480'e kadar)sürmüştü: Kübizmin güveni ise altı yıl kadar sürdü. Bununla birlikte, Rönesans,Kübizmin değerlendirilmesi açısından hâlâ bir çıkış noktasıdır.Erken Rönesans'ta sanatın amacı doğayı taklit etmekti. Alberti bu görüşüşöyle formüle etmişti: "Ressamın işlevi, herhangi bir bedenin yüzeyinibelirli bir tuval ya da duvarda çizgiler ve renklerle yorumlamaktır, öyle kibelirli bir mesafeden ve belirli bir konumdan bakıldığında rahatça görünsünve o bedenin kendisine benzesin."6Elbette her şey bu kadar basit değildi. Alberti'nin kendisinin çözdüğüdoğrusal perspektifle ilgili matematiksel sorunlar söz konusuydu. Ortadabir tercih meselesi vardı -yani, sanatçının, bütün yeteneğiyle doğa açısındantipik olanı temsili seçmek suretiyle, doğamn hakkım teslim etmesi meselesi.Yine de sanatçının doğayla ilişkisi, bilimcinin ilişkisiyle kıyaslanabilirdi.Bilimci gibi sanatçı da, dünyayı incelerken akla ve yönteme başvuruyor;gözlemliyor ve bulgularım bir düzene koyuyordu. İki disiplinin paralelliğidaha sonra Leonardo örneğiyle teyit edilmiştir.Sonraki yüzyıllarda genellikle çok daha az doğru kullanılmasına rağmen,metaforik resmin işlevi modeli o dönemde aynaydı. Alberti ilk ressamolarak, sudaki aksini gören Narcissus'u aktarır. Ayna, doğanın görünümleriniyansıtır ve aynı zamanda onlan insanın ellerine bırakır.Geçmişteki tutumları yeniden kurmak son derece zordur. Geçmişin tutumlarınıngetirdiği daha yakın dönemdeki gelişmelerle soruların ışığında,soruların ortaya çıkmasmdan önceden beri duran belirsizlikleri gidermeye6) Akt. Anthony Blunt, Artistic Theory in Italy, 1450-1600, Londra ve New York, Oxford UniversityPress, 1956; OUP karton kapak basım, 1962.