4afd4a366a38e5ddb79c44167de45ee5ee0f8828

sesli konuşabilirsiniz. Söyleyeceğiniz şeyler, aynı ânda zihninizin içindene geçiyorsa doğrudan onlara denk düşer. Zihninizin içinde dolananlarderhal sözcükler şeklinde dışarı taşınır. Ve bu da bir tür koruma işlevigörmektedir.Konuşma nasıl olur da koruma işlevi görür? Açık bir şekilde değil. Konuşma,bir sempati beslenme ya da özel bir durumun anlaşılması çağnsıdeğildir. Soru daha iyi şöyle sorulabilir: Kime karşı korunma? Birinci tekilşahıs ile yanındaki arasındaki boşluğa karşı mı? Bu boşluğu umutlar doldurur.Diğerinin umutlan, sizin umutlarınız. Bu dikey bir alandır, tak diye düşebilirsiniz.Umutlar asansörler gibi yükselecekleri bir alana ihtiyaç gösterir. O alanlardanbirinden düşmek kolaydır. Burada söz konusu olan, unutuluşa düşmektir.Konuşmak ise unutuluşa karşı ayak diremek anlamına gelir. Kimsebaşka birisiyle konuşmaya devam ederken düşmez; sözcükler boşluğu tutarve konuşan kişiyi yukan çıkarır. Düşüş, sessizlikte olur.İnsanların evlerinde olmasını tahmin edebileceğiniz şeyler, burada dışarılardameydana gelir. İç diye bir şey yoktur. İnsanm içe dönük düşünceleri,suçluluk duygusu, mutluluğu, kişisel kayıplan olabilir, ancak tüm bunlaryüzeyde kalır ve her bloğun, her apartmanın her katında yaşanan olaylaradönüşecek şekilde sözcükler, eylemler, alışkanlıklar, tikler olarak dışançıkar. Tabii her şey kamusal hale gelmez, o zaman yalnızlık diye bir şeykalmaz. Bilakis, her ruh içini dışına vurarak yalnız kalmaktadır.Tekrar sokaklarda yürüyün. Konutların yüzde yetmişi nereden baksanızelli yıllığı geçiyor. Çatıların dışında, tahta kaplı su depolan. Kaldırımlarıninsan boyunun bir baş kadar yükseğindeki yangından kaçış merdivenleri,her binanın dışına demir kancalarla tutturulmuş sanki; sokaklar da bu yüzdendemir parmaklıklar arasmda yürünen daracık geçitlere dönmüş. Dikeyyangın merdivenlerinin dairelere geçilen düzlüklerinde, sanki oturma odasındalarmışgibi kadınlar ayakta duruyor, çocuklar uyukluyor. Her kesitin