Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

132. Kryzysa. Spory dotyczące obchodu Wielkanocy, waŜności chrztu udzielanegoprzez heretyków, konflikt sardykański z 343 roku, Schizma akacjańska(484 – 519)JuŜ w rezultacie róŜnic, wyŜej wspomnianych, dokonała się z czasem schizma. Stało siętak gdyŜ kaŜda ze stron uwaŜała swoje stanowisko za jedyne i słuszne, starając się narzucićwłasny punkt widzenia drugiej stronie. Pierwsze dyskusje prowadzące do podziału wyrosły nabazie obrządków i zwyczajów. Miały za przedmiot ustalenia daty obchodów Wielkanocy.Chrześcijanie wschodni przyjęli zwyczaj świętowania z rytu Ŝydowskiego, czyli w sobotę.Natomiast w wielu gminach za dzień święty przyjęto nie sobotę, lecz niedzielę, wysuwając naplan pierwszy pamiątkę Zmartwychwstania Pańskiego. Wiadomo, Ŝe w II wieku w Azji iniektórych krajach ościennych Wielkanoc obchodzono – zgodnie ze zwyczajami Ŝydowskimi– dnia 14 Nisan. Zaś w Rzymie i na całym Zachodzie, a takŜe w niektórych regionachwschodnich, Wielkanoc święcono po 14 Nisan. W rezultacie w staroŜytnym Kościele istniałydwie daty obchodzenia Wielkanocy. Jednak była to tylko róŜnica akcentu dotycząca samegoprzedmiotu święta. JeŜeli Wielkanoc obchodzono w niedzielę, podkreślano faktzmartwychwstania, nie zapominając o męce. Jeśli była obchodzona 14 Nisan, kładziononacisk na zbawczy akt męki, nie przemilczając jej chwalebnego uwieńczenia –Zmartwychwstania. Początkowo róŜnice te zwyczajowo występowały obok siebie nie budzącwątpliwości i sporów. Około II wieku Wschód – ze świętym Polikarpem biskupem Smyrny,oraz Zachód – na czele z papieŜem Anicentem, prowadzili pertraktacje w Rzymie, jednak nieosiągnięto porozumienia. Do zaognienia sporu doprowadził Wiktor I, który postanowiłdoprowadzić do ujednolicenia daty obchodu Wielkanocy w całym Kościele. W tym celuzwrócił się do biskupa Efezu Polikratesa z prośbą o uznanie zwyczaju rzymskiego, ale spotkałsię ze zdecydowanym sprzeciwem. Euzebiusz, historyk Kościoła, komentuje te wydarzenia,podkreślając: ani Chrystus, ani apostołowie nie ustalali niczego, gdy chodzi o datęWielkanocy. Wyrzuca on ponadto papieŜowi Wiktorowi I, Ŝe „ (...) sprowokowałniebezpieczeństwo schizmy i oświadcza, Ŝe nikt nie ma prawa narzucać swych zwyczajówinnym.”Dalszą przyczyną przygotowującą rozłam, a częściowo doń prowadzącą, była sprawawaŜności chrztu udzielanego przez heretyków. Problem wyłonił się, kiedy do grupyheretyków czy schizmatyków zaczęły przyłączać się osoby, które wcześniej zostałyochrzczone w Kościele katolickim, takŜe heretycy ochrzczeni, we wspólnotach odłączonych.Powstało pytanie czy osobą ochrzczonym w herezji lub schizmie, a konwertującym do