Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

37W styczniu 1099 roku większość wojsk krzyŜowych pod wodzą Rajmunda zdecydowałasię wyruszyć na podbój Jerozolimy. Spotkanie wojsk miało się odbyć w zdobytym mieścieMa^ arrat an-Numan, leŜącym między Alleppem a Hammą. Szlak marszu wiódł na południe,wzdłuŜ doliny Orantesu, a następnie na zachód przez przełęcz górską ku wybrzeŜu na północod Trypolisu. PodąŜając do Jerozolimy krzyŜowcy zdobyli zamek Hins al-Arkad. Ponieudanych próbach zdobycia miasta Arkad, krzyŜowcy skierowali się na południe posuwającsię w wzdłuŜ lądu, nie napotykając większego oporu. Po dotarciu do Jaffy armia skręciła wgłąb lądu, ominęła Ar-Ramalę i wkroczyła na równinę palestyńską. Bez większych trudnościkrzyŜowcy dotarli pod mury Jerozolimy. OblęŜenie trwało ponad miesiąc i w końcu 15 lipca1099 roku Jerozolima padła. Po wkroczeniu do miasta krzyŜowcy dokonali masakry ludnościmuzułmańskiej i Ŝydowskiej, z której ocalał jedynie fatymidzki namiestnik Iftichar ad-Daula.Armia egipska pod wodzą wezyra Szahin Szaha przybyła za późno, aby wspomócmuzułmańską załogę Jerozolimy.Baldwin I obejmował tron jerozolimski ujawniając przymioty, które wykazał juŜ podczaswyprawy krzyŜowej: samodzielność, polityczną przezorność i dar szybkiego, leczrozwaŜnego działania. W sytuacji, kiedy bardzo wiele zaleŜało od osobistych cechprzywódcy, było szczęśliwym rozwiązaniem – z punktu widzenia krzyŜowców, – Ŝe na czeleJerozolimy stanęła najwybitniejsza indywidualność polityczna całej wyprawy. Królestwo,które zyskał nie stanowiło zwartej całości terytorialnej. Wielką część Palestyny posiadaliArabowie. Fatymidzi organizowali odwetową wyprawę. Od obu państw krzyŜowych –Antiochii i Edessy – Królestwo Jerozolimskie oddzielał pas wybrzeŜa, gdzie panowaliarabscy emirowie – sprzymierzeni z Egiptem. Ze wszystkich trzech państw krzyŜowych wnajlepszej sytuacji strategicznej i gospodarczej znajdowało się księstwo antiocheńskie. Jegoterytorium było niewielkie, zwarte, w większości miało naturalne granice, przez co byłołatwiejsze do obrony. Od wschodu chroniło je hrabstwo Edessy, wzdłuŜ granicy północnejrozciągało się wiele armeńskich i bizantyjskich twierdz oddzielających je od anatolijskichTurków.Było rzeczą normalną, Ŝe normańscy zdobywcy stanowili w Królestwie Jerozolimskim iksięstwach tylko nieznaczną mniejszość pośród tamtejszej ludności. Była to ludnośćchrześcijańska, lecz rozbita na poszczególne wyznania: obok Greków i Syryjczyków Ŝyli tutakŜe jakobici oraz ormiańscy monofizyci, a takŜe nestorianie. Wzajemna wrogośćwyznawców pomagała Normanom sprawować rządy. Przywódcy księstwa antiocheńskiegomieli, więc stosunkowo korzystną sytuację i dzięki temu mogli kontynuować ofensywnąpolitykę; zwłaszcza w rozszerzeniu terytorium księstwa w kierunku północnym.W trudniejszej sytuacji znajdowało się hrabstwo Edessy. Dzięki śmiałej polityce