Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

39północnej części Anatolii, zboczył jednak w kierunku Heraklei i niedaleko niej wpadł wseldŜucką zasadzkę. Podobny los spotkał połączone wojska ksiąŜąt z Akwitanii i Bawarii,które wyruszyły tym samym szlakiem, co Wilhelm II. Zwycięzcy Turcy ewakuowali ludnośćpobliskich miast, a kiedy zgłodniali i spragnieni Ŝołnierze zatrzymali się w okolicy, wojskoseldŜuckie zaatakowało i większość pozabijało. Jak poprzednio, ocalała jedynie nielicznagrupa. Niepowodzenie wszystkich trzech wypraw pomocniczych było zwiastunem odradzaniasię siły tureckiej.W 1127 roku atabe seldŜuckiego księcia Mosulu Imad ad – Din Zanki, zbudował dośćtrwały organizm państwowy przez połączenie terytoriów Aleppo i Mosulu. W odróŜnieniu odwiększości tureckich wielmoŜy Zanik był nie tylko wojownikiem, ale przewidującympolitykiem. Kiedy zapewnił sobie zaplecze w północnej Syrii, wówczas zaatakował Trypolisktóremu na pomoc podąŜył król Fulko, lecz jego wyczerpana armia została zaskoczona przezTurków i rozbita. Król Fulko schronił się w twierdzy Montferrand, wojska Zanik obległyzamek i zmusiły króla do podpisania rozejmu. Przez następne lata Zanik pozostawiłkrzyŜowców w spokoju, ale uwaŜnie śledził poczynania Franków. Osłabienie KrólestwaJerozolimskiego i śmierć króla Fulko uwaŜał za waŜną dla siebie okoliczność. To osłabieniepozwoliło mu skierować swe siły na północną Syrię, gdzie zaostrzyły się spory międzyRajmundem antiocheńskim, a Joscelinem II, hrabią Edessy. Jesienią 1144 roku Joscelin IIpoparł bunt jednego z nieznacznych wojskowych tureckich przeciwko Zanikiemu i wyruszyłze swym wojskiem w kierunku Eufratu. Zanim minął wojska Joscelina i uderzył na Edessę,przewidując, Ŝe w stolicy pozostał mały oddział obrońców. Zdobył miasto, a Rajmund zPoitiers, ksiąŜe Antiochii, ograniczył się do roli obserwatora. Zdobycie Edessy odbiło sięwielkim echem w świecie muzułmańskim, a Zanik otrzymał tytuł al – malik al – masur –zwycięski król.Upadek Edessy wywołał wśród panujących i kościelnych dostojników Europy wielkiporuszenie. Pierwszego grudnia papieŜ Eugeniusz III wydał bullę Quantum praedecessores,adresowaną do francuskiej szlachty wzywającą na wyprawę do Ziemi Świętej. Głównąpostacią drugiej wyprawy był król Francji Ludwik VII i Bernard z Clairvaux, którysprawował duchową pieczę nad wyprawą. Na początku 1147 roku przygotowania do nowejkrucjaty przybrały juŜ konkretną formę. Gdy Konrad III w lutym 1147 roku zdecydował sięmaszerować przez Węgry, równocześnie francuscy baronowie burzliwie debatowali nadwyborem drogi. Tym czasem Konrad III w końcu czerwca stanął na granicy węgiersko –bizantyjskiej. Tutaj spotkał poselstwo cesarskie. W odróŜnieniu od pierwszej wyprawy tymrazem krzyŜowcy, maszerujący na Bliski Wschód nie byli proszeni przez Konstantynopol,lecz szli z własnej inicjatywy. Cesarz nie był, więc wobec nich niczym zobowiązany, a do