Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

44podatek od dochodów duchownych w celu sfinansowania nowej wyprawy. Wkrótce nawyprawę zgłosili się baronowie: Tybuld III, Ludwik, hrabia Blois oraz Baldwin z Hainatu iwielu jego krewnych oraz wasali. W ciągu 1200 roku za ich przykładem poszło wielu innychfeudałów z północnej Francji. Na wodza wyprawy został wybrany Tybuld III.Przyjęcie krzyŜa i obranie przywódcy nie oznaczało jeszcze rozpoczęcia wyprawywojennej, gdyŜ baronowie nie kwapili się do walki. Dopiero po roku ogłoszenia swegoudziału w wyprawie zebrali się oby omówić konkretny plan wyprawy. Na tym spotkaniuzastanawiano się, jaką drogę obrać: lądową czy morską. ZwycięŜyła druga koncepcja. W tymcelu kaŜdy z trzech baronów wyznaczył przedstawiciela, udzielając swych pełnomocnictw dopertraktacji dotyczących przetransportowania armii krzyŜowej na Bliski Wschód.Przedstawiciele zdecydowali, aby w tej sprawie zwrócić się do Wenecjan. Układ z doŜąweneckim, Enriko Dondolo, został zawarty w kwietniu 1201 roku i przewidywał zapewnienieokoło trzydziestu trzech tysięcy krzyŜowców statków i Ŝywności, za cenę 85000 grzywienkolońskich w srebrze. Wkrótce okazało się, Ŝe pertraktujący popełnili, co najmniej dwa błędy:po pierwsze, zbyt wysoko oszacowali liczbę uczestników wyprawy, po drugie, załoŜyli, Ŝewszyscy uczestnicy wyprawy podporządkują się decyzji trzech hrabiów. Kiedy Gotfrydz Villehardouin w maju powrócił z tekstem do swego pana, Tybald III, naczelny dowódca,leŜał na łoŜu śmierci. Nowym przywódcą po śmierci Tybalda został Bonifacy, margrabiaMontferratu. Był to człowiek zainteresowany sprawami nie tylko Ziemi Świętej, ale iBizancjum. W czerwcu 1202 roku krzyŜowcy zaczęli zbierać się w Wenecji, okazało się, Ŝezaledwie trzecia część ustalonej liczby zebrała się w porcie Wenecji. Enriko Dondolodomagał się dotrzymania umowy i wypłacenia ustalonej kwoty. Bonifacy i inni feudałowiezłoŜyli znaczną część kwoty, ale ciągle brakowało 34.000 grzywien kolońskich. WówczasdoŜa wenecki, Enriko Dondolo zaproponował dowódcom krzyŜowców, Ŝe odroczy płatnośćnaleŜnej kwoty, jeśli krzyŜowcy pomogą Wenecjanom zająć port Zadar. Baronowie poszli naten układ, gdyŜ nie mieli innego wyjścia. W pierwszym tygodniu października 1202 rokuwypłynęła na Adriatyk flota, która nie miała sobie równej w basenie Morza Śródziemnego. 10listopada statki zarzuciły kotwice na redzie portu zadarskiego. Tym czasem w armiikrzyŜowców rozgorzały spory, wielu rycerzy czwartej wyprawy krzyŜowej uwaŜało za grzechwalkę z chrześcijanami i nie wzięło udziału w oblęŜeniu Zadaru. 15 listopada 1202 roku, posilnym szturmie, miasto złoŜyło broń, zdobywcy złupili je doszczętnie. Kiedy wieść dotarłado Rzymu Innocenty III obłoŜył całą wyprawę ekskomuniką. Jednak w jakiś czas później,zdjął ekskomunikę z wyprawy, a utrzymał ją w stosunku do Wenecjan. DoŜa Dondolo nieprzejął się tym i za pośrednictwem baronów nawiązał kontakt z Filipem szwabskim, takŜewyklętym przez papieŜa. Na początku roku 1203 przybył do Zadaru kurier z propozycją