Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

19koniec 863 roku, gdy przybyli zwolennicy patriarchy Ignacego, aby interweniować w jegosprawie. Nie wiadomo czy jego zwolennicy działali w jego imieniu, gdyŜ obecny na synodzieIgnacy obiecał, Ŝe nie odwoła się do Rzymu i Ŝe nie uczyni tego w przyszłości.Synod rzymski z roku 863 postanowił ogłosić niewaŜnym synod odbytyw Konstantynopolu (861), zaś wybór Focjusza uznał za nie kanoniczny, a tym samym zaniewaŜny. Prócz tego argumentowano, Ŝe Focjusz wykroczył przeciw kanonom KościołaWschodniego wstępując na stolicę biskupią bezpośrednio ze stanu świeckiego. Synodrzymski zaŜądał powrotu Ignacego. Focjusz – poparty przez cesarza – pozostał na stolicypatriarszej, dając przez to początek formalnej schiźmie miedzy Rzymem aKonstantynopolem. By jednak ukryć spór przed chrześcijaństwem wschodnim, patriarchaprzesuwa go z płaszczyzny osobistej na dogmatyczną i prawną. Moment wydał mu sięodpowiedni, poniewaŜ wybuchł spór o Bułgarię. Władca Bułgarów – Borys, mimo, Ŝe zostałochrzczony przez bizantyjskich misjonarzy, zwrócił się do papieŜa z prośbą o przyjęcie jegopaństwa pod jurysdykcję Rzymu. Mikołaj I natychmiast przychylił się do jego propozycji, aposelstwo bułgarskie powróciło z obszernym listem papieŜa, w którym ujęte były informacjeo zwyczajach Kościoła łacińskiego i jego strukturze. PapieŜ wysłał takŜe do Bułgariimisjonarzy, aby ci zorganizowali Ŝycie kościelne według zwyczajów łacińskich. Wypędzeni zBułgarii duchowni bizantyjscy przedstawili sytuację Focjuszowi, który dojrzał okazję dopodniesienia dawnych sporów dotyczących rozbieŜności dyscyplinarnych i obrzędowych. Wliście do patriarchów Focjusz oświadczył: naleŜy ratować czystą wiarę i prawą chrześcijańskąsłuŜbę boŜą. Focjusz atakował łacińskie zwyczaje, szczególnie: celibat księŜy, dyscyplinępostną oraz powtarzanie bierzmowania. Przede wszystkim jednak obwiniał Kościół łaciński osfałszowanie wyznania wiary przez wprowadzenie do Credo Filioque. Z powodu tychwynaturzeń nie do pogodzenia z tradycją wiary i zwyczajami Kościoła wschodniego, nasynodzie konstantynopolitańskim 867 roku, Focjusz rzucił klątwę na papieŜa Mikołaja I,deponując go z urzędu.b. Od schizmy focjańskiej do kryzysu celurańskiegoZ chwilą zakończenia schizmy Focjusza w roku 893 przywrócono wzajemne stosunkiRzym – Konstantynopol, jednak niezrozumienie między obydwoma Kościołami trwało wdalszym ciągu. Przywrócono wprawdzie zewnętrzną jedność, ale wewnętrzne rozgoryczeniepozostało. Ponadto powstanie państwa kościelnego sprawiło, Ŝe papiestwo na długo zostałouwikłane w grę sił politycznych.Wokół papiestwa skupiły się odtąd dwie kategorie ludzi: arystokracja Państwa