Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

34rzadko robili pielgrzymom trudności, traktowali ich na ogół Ŝyczliwie, a to, dlatego, Ŝeprzyczyniali się do wzbogacenia kalifatów muzułmańskich. Zasady pielgrzymowania niepozostały bez wpływu na myśl zachodnią. Rosło przekonanie, Ŝe miejsca święte mająokreśloną moc duchową, których błogosławionych skutków doznają osoby odwiedzające.Pielgrzymi wiedzieli, Ŝe będą mogli uzyskać nie tylko odpuszczenie grzechów, ale takŜezapoznać się z kulturą i bogactwem materialnym miejsc świętych. Pielgrzymki odbywały sięz reguły z inicjatywy osób prywatnych, jednak na arenie Europy pojawiła się siła, któraprzejęła inicjatywę organizowania pielgrzymek. Było nią opactwo w Clyni załoŜone w 910roku. Mnisi kluniaccy uwaŜali się za sumienie Zachodu. W swoich naukach pochwalali ideępielgrzymek i pragnęli słuŜyć im praktyczną pomocą. Z początkiem następnego stulecianiemal zawsze pielgrzymki odbywały się pod ich auspicjami mnichów z klasztorukluniacckiego. Ich działalność była rozbudowana, uŜywali idei pielgrzymek jako karkanonicznych za grzechy. Tym samym rosło przekonanie, Ŝe w miejscach świętych moŜnauzyskać przebaczenie BoŜe. Zachodnia społeczność w dobie ruchu pątniczego mogłakorzystać z pomocy wschodnich braci, ale tylko wtedy, gdy pielgrzymi zachowywali sięprzyzwoicie. Wówczas ludność cesarstwa witała pielgrzymów gościnnie, uŜyczając miejscnoclegowych, a nawet organizując darmowe posiłki. Pielgrzymi w samej stolicy Bizancjummogli skorzystać z Hospicjum Samsona oraz z zakładu Rodosto na peryferiachKonstantynopola, załoŜonego przez mnichów z Clyni. Natomiast w samym Świętym Mieściepielgrzymi mogli zatrzymać się w Szpitalu św. Jana. Do Ziemi Świętej pielgrzymowali moŜnipanowie Ardeche, Arcy, Konrad, biskup Konstancji. Nikt nie zabraniał moŜnowładcomZachodniej Europy zabierać zbrojne eskorty, ale tolerowano to do czasu, gdy Ŝołnierze bylitrzymani w karbach.Zapoznając się z historią ruchu pątniczego widzimy, Ŝe powodzenie pielgrzymek byłoumotywowane dwoma czynnikami, a mianowicie; po pierwsze aspekt religijny, po drugie,Ŝycie na terenach podbitych musiało być na tyle bezpieczne by bezbronny pątnik mógłporuszać się bez skrępowania i obaw o własną skórę. Szlaki pielgrzymie musiały być na tyletanie i bezpieczne, Ŝe mógł korzystać z niego prosty niezamoŜny chrześcijanin.Pielgrzymowanie, więc zaleŜało od pokoju i sprawnej administracji muzułmańskiej, azarazem od gościnności Bizancjum. Tym samym, gdy tylko zachwiała się polityka cesarskaza panowania Aleksego I Komena, w stosunku do mahometan, wędrówki pątnicze stały sięniebezpieczne, a cesarstwo potrzebowało silnego protektora, zaś ruch pątniczy dawał okazjędo umotywowania wsparcia militarnego przeciw niewiernym.