Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

62Dzięki zakrawającemu na cud sukcesowi pierwszej wyprawy krzyŜowej powstały na BliskimWschodzie państwa frankońskie. Sto lat później, gdy zguba ich wdawała się być oczywista,trzecia wyprawa z godnym podziwu poświęceniem podtrzymała ich egzystencję o następnesto lat. Niemniej jednak małe i słabe Królestwo Jerozolimskie i jego bratnie państewkafrankońskie stanowiły mizerny owoc tak wielkiego ładunku siły i ferworu. Ta euforia trwałaprzez blisko trzysta lat, w ciągu, których niemal wszyscy feudałowie europejscy Ŝarliwieślubowali uczestniczyć w świętej wojnie. Nie było w Zachodniej Europie miejsca, które bynie wysłało Ŝołnierzy do walki za wiarę. Myśli wszystkich zarówno; kobiet, dzieci, męŜczyznzwrócone były ku Jerozolimie. JednakŜe owe dąŜenie do utrzymania czy odzyskania MiejscŚwiętych było uzewnętrznione niekonsekwencją i nieudolnością. Krucjaty nie miały taktytanicznego wpływu na historię powszechną Europy, jak moŜna było się spodziewać.Krucjaty wycisnęły piętno tylko na niektórych aspektach Ŝycia społeczno –politycznego Zachodniej Europy. Kiedy papieŜ wzywał do organizowania wyprawkrzyŜowych, jednym z jego celów było znalezienie poŜytecznego zajęcia baronom, którzy wprzeciwnym razie wyładowaliby swą energię w wojnach domowych. Wyekspediowanieznacznej grupy na Bliski Wschód przyczyniło się bez wątpienia do wzmocnienia władzykrólewskiej z niezatartą szkodą dla papiestwa. Chwilowo Stolica Apostolska odniosłakonkretne korzyści. PapieŜ zainspirował ludność Zachodniej Europy do ruchu, który stał sięmiędzynarodowym dryfem, a jej początkowy sukces powaŜnie wzmocnił jego władzę iautorytet. Wszyscy krzyŜowcy naleŜeli do jego owczarni, a podboje wojsk krzyŜowych byłytakŜe jego podbojami. Kiedy staroŜytne patriarchaty dostały się kolejno pod zwierzchnictwoRzymu to jest: Antiochia, Jerozolima, Konstantynopol, wydawało się, Ŝe roszczenia papieŜado sprawowania najwyŜszej władzy w chrześcijaństwie znalazły pełne uzasadnienie. Naterenie kościelnym jego władza stale rosła. Gminy chrześcijańskie we wszystkich zaląŜkachZachodniego Świata uznawały go za swego duchowego zwierzchnika. Ruch krucjatowy dałimpuls do zorganizowania sądownictwa papieskiego z udziałem przedstawicieli znaczniewiększej liczby nacji, co odegrało duŜą rolę w rozwoju prawa kanonicznego. Gdyby papieŜepoprzestali na korzyściach natury kościelnej i większym zrozumieniu wschodnich braci,mieliby wszelkie powody do pogratulowania sobie sukcesu. Atoli Europa nie dojrzała jeszczedo rozdziału sfery kościelnej od świeckiej, a w sensie świeckim papieŜe przeliczyli się zeswoimi siłami. Krucjaty budziły szacunek, ale pod warunkiem, Ŝe były skierowane przeciwniewiernym. Po czwartej krucjacie, wymierzonej – wprawdzie nie z kazalnicy – przeciwkowschodnim braciom w wierze spowodowało rozdźwięk między tym, co święte, a tym, coludzkie. Triumf papiestwa zarówno nad cesarstwem wschodnim jak i zachodnim doprowadziłdo upokarzającej schizmy, a święta wojna przerodziła się w tragifarsę.