Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

65stosunki przyjazne. Pielgrzymi zachodni i wojsko najemne spotykało się w metropoliicesarstwa z Ŝyczliwym przyjęciem i po powrocie do swoich stron ojczystych opowiadali ocudach w tym wspaniałym mieście, jednak było ich niewielu i nie dochodziło do tarć.Nieustannie jednakŜe dochodziło do sprzeczek natury religijnej, ale w porę kośćniezgody dzielono, jednak do czasu. Kiedy jednak Normanowie postanowili zdobyć noweprzestrzenie Ŝyciowe, a krucjaty w ich mniemaniu były gestem otwartej ręki w stronęcesarstwa, to w rozumieniu Bizancjum było to qui pro quo. Od początku ruchu krucjatowegopowstało zasadnicze nieporozumienie. Cesarz uwaŜał, Ŝe jego chrześcijańskim obowiązkiemjest przywrócenie dawnych granic swego cesarstwa, poniewaŜ jego państwo stanowi bastionprzed Turkami, których uwaŜał za głównych wrogów chrześcijaństwa. KrzyŜowcy natomiastchcieli dotrzeć do Ziemi Świętej i wyruszyli na świętą wojnę przeciw niewiernym róŜnychnarodowości. Przywódcy krucjat nie rozumieli polityki cesarstwa, a ludność zachodniaznalazłszy się na Wschodzie, znalazła się w kraju o odmiennej kulturze, religii, języku, a toniektórym wystarczyłoby uznać ją za wrogą i godną zniszczenia. Zachodnim chrześcijanomnigdy nie przyszło do głowy, Ŝe ich zachowanie budzi zniechęcenie i rozczarowaniewschodnich braci w wierze. Gdyby decyzja zaleŜała od pospólstwa, a nie od przywódcówkrucjat, zapewne Konstantynopol zostałby znacznie wcześniej splądrowany. JednakŜe zpoczątku przywódcy krucjat stawiali na pierwszym miejscu spełnienie swegochrześcijańskiego obowiązku i hamowali podległych im ludzi. Ludwik VII nie posłuchałmoŜnych panów i biskupów, aby chwycić za broń przeciw chrześcijańskiemu miastu, aFryderyk Barbarossa, któremu uśmiechał się ten pomysł, powściągnął swój gniew i ominąłstolicę cesarstwa. Dopiero chciwi cynicy, którzy stanęli na czele czwartej krucjaty, wyzyskalichwile słabości Bizancjum i uknuli jej zgubę. Poczęte w grzechu Cesarstwo Łacińskie byłowątłym niemowlęciem, dla którego Zachód poświęcił swe dzieci z Ziemi Świętej.PapieŜom bardziej zaleŜało na podporządkowaniu sobie Greków niŜ na oswobodzeniuJerozolimy. Krucjaty przerodziły się w ruch, którego celem było narzucenie supremacjiKościoła Zachodniego, a nie obrona chrześcijaństwa. To jedynie ugruntowało schizmę, któraw początkach swego istnienia dotknęła jedynie hierarchów. Natomiast krucjaty uświadomiłyprzeciętnemu Grekowi róŜnice kulturowe, językowe, a nade wszystko religijne. W takich tookolicznościach obywatele cesarstwa poznali chrześcijańskich braci zachodnich z jaknajgorszej strony. Nadzieja na przywrócenie jedności w okresie wypraw krzyŜowych była takniewielka, Ŝe patriarcha Konstantynopola – Michał III powiedział, Ŝe nie tak cięŜko jestznosić jarzmo mahometan, jak osiągnąć porozumienie z łacinnikami w sprawach obrządku iwiary.DąŜenie państw zachodnich do skolonizowania ziem bizantyjskich okazało się