Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

55Masakra zdawała usprawiedliwiać się w oczach Bizancjum hasło świętej wojny rzuconeprzeciw cesarstwu. Na Zachodzie zapomniano, Ŝe ogłoszenie takiej krucjaty przyczyniło siędo paroksyzmu i Ŝe taka była reakcja ze strony dumnego i rozgniewanego narodu przeciwrządom, które zdawały się być w rękach wrogich i obcych przybyszów. Andronikos, zostałnowym cesarzem. Był to człowiek dziwny: łączył nowe ideały polityczne z ambicjami. Tronuzyskał jako obrońca praw narodowych przeciw łacinnikom, ale jako cesarz doszedł downiosku, Ŝe rozsądnie będzie nadać polityce przeciwny kierunek. Odbudował i pootwierałłacińskie kościoły; zachęcał łacińskich kupców do powrotu. Genua i Piza domagały sięodszkodowania za straty poniesione w 1182 roku w Konstantynopolu, a gdy z jednej stronyŜądała rekompensaty, z drugiej instygowała przeciw niemu potęgi zachodniej Europy.Tymczasem kolonie frankońskie przeŜywały tragedie, Saladyn stopniowo, ale sukcesywnie,rok po roku podporządkowywał sobie księstwa Franków. 2 października 1187 roku, wrocznicę dnia kiedy Mahomet widział się we śnie przeniesiony do Jerozolimy, Saladyndokonał uroczystego wkroczenia do zdobytego miasta. Kiedy krzyŜowcy zmagali się znawałnicą mahometańską, oskarŜając cesarstwo o brak zainteresowania – w stolicy tłumpozbawił tronu Andronikosa, obsadzając Izaaka. Rządy nowego cesarza rozpoczęły sięświetnym sukcesem militarnym, pokonał Normanów i odbił Saloniki, a Wenecjanie stali sięjego sprzymierzeńcami w zamian za nowe przywileje handlowe. Oczywiście ta akcjawywołała bunt chrześcijaństwa zachodniego. Cesarz prowadził politykę równowagi, nawiązałkontakt z papieŜem i znowu była mowa o pojednaniu Kościołów, ale trwało to do momentu,kiedy Izaak zawarł w 1187 roku przymierze z Saladynem głównym wrogiem krzyŜowców,przeciw Turkom. Ta koalicja była uwaŜana przez łacinników kolejny dowód bizantyjskiegocudzołoŜenia.W 1187 roku – zdobywcy Jerozolimy mahometanie, zaproponowali rządowibizantyjskiemu przywrócenie greckiej linii patriarchów. Cesarz jako prawosławny miał prawodopilnować, aby na zdobytych terenach przez muzułmanów pozostawała grecka organizacjakościelna. Nie sposób go za to ganić. Ale postępując tak jeszcze bardziej rozwścieczyłłacinników.W 1189 roku cesarstwo doświadczyło nowej fali wojsk krzyŜowych. Pierwsza przybyłaarmia cesarza Barbarossy. Fryderyk od dawna nastawiony był wrogo wobec Bizancjum i nieukrywał swego zamiaru zdobycia szturmem wschodniej stolicy. Jego armia była bardziejzdyscyplinowana niŜ poprzednie. ChociaŜ mniej pozwalała sobie na łupieŜcze wypady, tojednak dla cesarstwa stanowiła powaŜne niebezpieczeństwo. Próba wywarcia presji naFryderyku przez zatrzymanie jego posłów jako zakładników miała efekt przeciwny, niŜ Izaakzamierzał. Gdyby Barbarossa nie śpieszył się do Palestyny, mogłoby dojść do powaŜnych