Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

64za kaŜdego cesarza od połowy XIII wieku aŜ do roku 1453. Unia została na pozór nawetdokonana na soborze w Lyonie w roku 1274, zaś po raz ostatni na soborze florenckim w 1439roku.Jednak napady na cesarstwo – w roku 1081 Roberta Guiskarda, Boemunda w 1083 roku, anade wszystko zdobycie Konstantynopola przez krzyŜowców 13 kwietnia 1204 roku.Wszystko to było wynikiem fundamentalnego braku zrozumienia kultury, religii,ceremoniału, odwiecznej grzeczności zastygłej w etykietę, której krzyŜowcy nie moglizrozumieć i przeciwstawiali swoją naiwną prostotę. Gdy w 1097 roku – jak pisze Le Goff –Aleksy I przyjmował lotaryńskich krzyŜowców, jeden z nich, zirytowany etykietą kultury,usiadł na tronie basileusa. Podobną reakcję spotykamy u Francuzów podczas drugiejwyprawy krzyŜowej. Ludwika i jego dowódców nie pokoją maniery posłów greckich. NicetasChoniates pisał: „sami Saraceni są dobrzy i litościwi w porównaniu z tymi ludźmi, którzynoszą krzyŜe chrystusowe na ramieniu.”Końcowy wynik Łacińskiej zazdrości to szturm i splądrowanie Nowego Rzymu, taokrutna rzeź męŜczyzn, kobiet i dzieci oraz grabieŜe, w których nasyciły się nienawiść izazdrość wyznawców Chrystusa.2. „Triumf wojny”a. Otwarcie drzwi do ostatecznego podziałuKrucjaty nieporównywalnie większe szkody wyrządziły chrześcijaństwu i to zarównoWschodniemu jak i zachodniemu. Kiedy papieŜ Urban II wzywał ludy Zachodu do udzieleniapomocy i ratunku Cesarstwu Bizantyjskiemu miał na myśli dobrodziejstwo. Jednak dziwnebyło to dobro, poniewaŜ w wyniku owego ratunku chrześcijaństwo wschodnie znalazło siępod jarzmem niewiernych, a krzyŜowcy zrobili wszystko, aby juŜ nigdy nie podniosło się zupadku. Po osiedleniu się na Wschodzie, krzyŜowcy traktowali greckich chrześcijan, swychpoddanych nie lepiej niŜ muzułmanie, a nawet gorzej. Ingerowali w sprawy religijnenarzucając łacińską liturgię oraz łacińskich duchownych. A kiedy opuszczali w popłochuBliski Wschód pozostawili autochtonów na łasce nowych panów.Tragedią chrześcijaństwa zachodniego i ugruntowania schizmy był fakt niezrozumieniaBizancjum, a zniszczenie go doprowadziło do powstania ran, które nigdy się nie zabliźniły.We wszystkich czasach spotyka się polityków, którzy głęboko wierzą, Ŝe gdyby narodypołączyły się, to na pewno doszłyby do porozumienia. Jest to fatalne nieporozumienie. PókiBizancjum i stolice Zachodniej Europy miały kontakt dość luźny, panowały między nimi