Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

50rozhisteryzowanym tłumem, który prowadzili. Sam Piotr cieszył się uznaniem wśródBizantyjczyków, ale ci, co za nim szli, bez skrupułów okradali rdzenną ludność, nie okazującwdzięczności za dobrodziejstwa. A gdy wreszcie na skutek własnej chciwości i szaleństwaspotkali się z klęską pod Civetot, całą winę zrzucili na cesarza. Wojsko dowodzone przezksiąŜąt zachowywało się podobnie. Na domiar złego, gdy cesarz zaŜądał od przywódcówwprowadzenia dyscypliny, wówczas ksiąŜęta oburzyli się na głowę państwa wschodniego.Jakkolwiek ostatnie przybyłe armie Roberta z Normandii i Stefana z Blois przeszły przezBałkany bez powaŜniejszych incydentów, atmosfera wzajemnej niechęci międzykrzyŜowcami a Bizantyjczykami juŜ się wytworzyła.Pertraktacje między ksiąŜętami, a cesarstwem były czasami burzliwe. Nie wiemy, jakąrolę odegrał Ademar biskup Le Puy, uwaŜany przez przeciętnego krzyŜowca za naczelnegodowódcę krucjaty. Ostatecznie wszyscy ksiąŜęta zobowiązali się złoŜyć hołd cesarzowi izwrócić mu zdobyte przez siebie ziemie, o ile naleŜały do cesarstwa przed najazdemtureckim. Pierwszy triumf krzyŜa, jakim było zdobycie Nicei dostarczył powodów doniezadowolenia. Miasto poddało się cesarzowi, który zabronił rabunku, a jeńców potraktowałłagodnie, zbyt łagodnie jak na gust krzyŜowców – występujących pod banderą miłosierdzia.W ciągu długiego marszu przez Anatolię krzyŜowcy wciąŜ stawiali jakieś zarzuty greckimprzewodnikom i nie licznym oddziałom bizantyjskim, które towarzyszyły armii. Kryzyswybuchł po zdobyciu Antiochii. Historia oblęŜenia Antiochii jest jedną z wielkich epopei wdziejach świata. KrzyŜowcy oblegali owe miasto, a cesarz obiecał pomoc. ToteŜ, kiedy odzbiegłych krzyŜowców otrzymał wiadomość, Ŝe pod Antiochią wszystko stracone, a z drugiejstrony armia turecka deptała mu po piętach groŜąc odcięciem, cofnął się nie chcąc naraŜaćbytu cesarstwa. KrzyŜowcy odnieśli wraŜenie, Ŝe cesarz świadomie ich opuścił w cięŜkiejpotrzebie.Kilka miesięcy wcześniej Baldwin z Boulogne zagarnął, Edessę, ten krok spotkał się zogromnym oburzeniem mieszkańców miasta jak i obywateli samego cesarstwa. Jednak samcesarz nie sprzeciwiał się temu gdyŜ była to twierdza odległa i istniała trudność w utrzymaniułączności. Co innego Antiochia, miasto o wielkim znaczeniu strategicznym. Spór o niąrozszerzył się na dziedzinę religijną. Pierwszego sierpnia 1098 roku miała miejsce jedna znajwiększych tragedii krucjaty. Przedwcześnie zmarł biskup Ademar, który byłwtajemniczony w plany papieŜa. Jego brak od razu dał się we znaki. KsiąŜęta zgromadzili się11 września, by napisać list do papieŜa. Donoszą w nim o śmierci biskupa i proponująpapieŜowi przybycie do Antiochii, aby przejął ją jako spadkobierca św. Piotra. Jest rzecząznamienną, Ŝe pominięto osobę prawowitego patriarchy Jana Oskity. Ten sam list zawierainformacje o trudnościach, jakie ich spotkały ze strony wschodnich chrześcijan. Brzmienie