Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

18dodał do wyznania wiary Filioque głosząc pochodzenie Ducha Świętego od Ojca i Syna,rozłam Kościoła Wschodu i Zachodu stał się nieunikniony. Oba te zagadnienia, które byłyprzedmiotem konfliktu podjął patriarcha Focjusz, co doprowadziło do kryzysu i ostateczniedo zerwania.3. Konflikta. Rozłam zwany Schizmą FocjuszaPierwotnie był to konflikt wewnętrzny Kościoła bizantyjskiego. Za czasów Focjuszapatriarchą Konstantynopola był Ignacy. Cesarzowa Teodora, by zapobiecnieprawidłowościom, jakie zaczęły zagraŜać w tym czasie Kościołowi wschodniemu zpowodów szerzących się w nim sporów, bez zwołania synodu elekcyjnego, zasięgnąwszytylko rady kilku wpływowych biskupów, nakazała konsekrować Ignacego mnicha – studytę.Kiedy 858 roku Michał III usunął matkę z areny politycznej, zajął się patriarchą Ignacym –złoŜył go z urzędu najprawdopodobniej Ŝywiąc do niego urazę za krytykę jego niemoralnegoŜycia. Na następcę cesarz upatrzył wybitnego uczonego świeckiego o miłym usposobieniu,Focjusza. W skutek wymuszonej abdykacji Ignacego zebrał się w Konstantynopolu synodelekcyjny, na którym zasiadały dwa stronnictwa: ignacjański i antyignacjański. By niedopuścić do schizmy wewnątrz Kościoła wschodniego, obie strony zgodziły się na propozycjęcesarza, aby fotel patriarchalny zajął uczony świecki – Focjusz. Bizantyjczycy nie przejęli sięprzepisem kanonu 10 sardyckiego mówiącego: zabrania się wybierania na biskupa osobyświeckiej. Focjusz w przeciągu tygodnia otrzymał wszystkie święcenia. Przyjąwszykonsekrację, postanowił działać legalnie i zgodnie z tradycją. Zwyczajowe rozesłanie listówsynodalnych poszło w niepamięć, a kontakt z patriarchami Wschodu był od dawna luźny.Wzajemna zaś wymiana między Wschodem a Zachodem została w okresie obrazoburczymzaniechana. Jednak w dwa lata po swym wyborze Focjusz zdołał wysłać list do Rzymu iswych wschodnich braci, zawiadamiając wszystkich o swoim wyniesieniu na stolicępatriarszą w Konstantynopolu. Tym czasem na taką wiadomość papieŜ Mikołaj I (858 – 867)zawiesił jakiegokolwiek wydania wyroku, wysyłając legatów do Konstantynopola, by namiejscu zbadali problem i jemu samemu przedłoŜyli wnikliwie zbadanie sprawy. Ci jednakprzekroczyli swe uprawnienia i podczas synodu w 861 roku depozycję Ignacego uznali za aktlegalny. W tej sytuacji legaci papiescy – jak stwierdza de Vries – nie mieli prawa osądzaćIgnacego, ich misja miała charakter czysto informacyjny. Jak się wydaje, początkowo papieŜnie wysunął zastrzeŜeń co do załatwienia sprawy Focjusza i Ignacego, lecz dopiero pod