Wyprawy krzyŜowe Między chlubÄ a potępieniem - Wiedza i Edukacja

49oburzył się na Wenecjan, którzy dostarczali mamelukom drewna oraz metali do celówwojennych. Kiedy Edward zorientował się, Ŝe ilchan mongolski, Abaga, moŜe przysłaćniewielkie oddziały na pomoc, pozostało mu jedynie pertraktować. Zresztą siłą Edwarda byładyplomacja i w 1272 roku wymógł na Bajbarsie dziesięcioletni rozejm. W 1292 roku padłaostatnia twierdza krzyŜowców – Akka.Dzieje krzyŜowców na wschodnim wybrzeŜu Morza Śródziemnego nie kończyły sięcałkowicie z rokiem 1271, podobnie jak w tym roku nie wygasła idea krucjat. Projekt takichwypraw występował jeszcze przez następne stulecie, aŜ do pierwszej połowy XIV wiekuRozdział III. Skutki1. Kościół a Krucjatya. Burza od zachoduNiektórzy idealiści twierdzą z upodobaniem podtrzymując pogląd, Ŝe gdyby wszystkieludy świata wzajemnie się poznały na ziemi zapanowałby wieczny pokój i uczciwość. Jest toniestety tragiczne złudzenie. W rzeczywistości tylko osoby wykształcone potrafią czuć się iakceptować obce środowisko; ludzie prości znajdując się w kraju, którego języka, obyczajów,kultury nie rozumieją, zazwyczaj czują się rozgoryczeni i zagubieni. Tak się stało zŜołnierzami i pielgrzymami, których tysięczne rzesze przybyły do Ziemi Świętej,przejeŜdŜając przez cesarstwo bizantyjskie. Przypłynęli tam by ratować wschodniechrześcijaństwo przed mahometanami, ale gdy stanęli w ojczyźnie wschodnich chrześcijan,wydała się im ona obca i niegościnna. Język mieszkańców był dla nich obcy i niezrozumiały,a wielkie miasta nieswojskie i budzące lęk. Kościoły miały wygląd odmienny; kapłani zdługimi czarnymi brodami, upiętymi włosami, w czarnych szatach nie przypominali wniczym dotychczas znanych im księŜy. Ludność Wschodu teŜ nie wyglądała na uradowanych,raziło ją łupiestwo i rekwizycja zachodnich przybyszów.Źle się stało, Ŝe krzyŜowcom – reprezentantom zachodniego chrześcijaństwa, nieprzyszło nigdy na myśl, Ŝe ich własne zachowanie wzbudziło wrogie uczucia. Wprawdziewśród ksiąŜąt i wyŜszego duchowieństwa istniało zrozumienie dla obcej cywilizacji, ale gdygłównym celem papieŜa była obrona chrześcijaństwa, baronami powodowały odmiennemotywy.Tragedią pierwszej krucjaty była jej armia. Pierwsze hufce krzyŜowców, które podsztandarem papieŜa wkroczyły na terytorium bizantyjskie, były ze wszystkich wojsknajbardziej niesforne i rozpręŜone. Ani Piotr Pustelnik, ani Walter Sansavoir nie panowali nad