Portret Magazine No 5

шеќер. Е, сега, на пример, веќе втора година по ред, фондот,
односно државата, ни набавува гликомери „медсајн“, што
се вистински технолошки отпад, бидејќи воопшто не мерат
точно. Иако сите дијабетичари се жалат, плачат, нема кој
да нѐ чуе. Од иста капка крв, оној гликомер што ни следува
мери 20 гликемија, а оној за кој самите купуваме ленти мери
9. Замислетe што значи тоа за еден дијабетичар – колку
инсулин е потребно да стави и како да пресмета? Замислете
како им е на оние новите во светот на дијабетесот кај нас,
особено за малите деца. Не дај боже некој да падне во тешка
хипогликемична кома. Страшно!
Затоа, засега секој се снаоѓа како знае и умее – јас користам
и друг вид гликомер, а лентите за него ги набавувам или со
помош на други дијабетичари или, кога нема, од аптека.
Едно кутиче ленти од ова второ апаратче е 900 денари за
педесет ленти што ги трошиме, со штедење, за една недела.
Сега, Министерството за здравство најави нов тендер, полош
од претходниот со понеквалитетни инсулини и со истите
гликомери – и ние имаме намера овој пат да ги запреме да не
нѐ третираат како експериментални животни. Пред неколку
месеци формиравме и ново здружение БУВ, а со единствена
цел за заштита и едукација на дијабетичарите во Македонија.
Во моментов, сета активност преку здруженијата за дијабетес
во државата е насочена кон недостигот на инсулин. Инсулинот
за дијабетичарот е живот и вакво нешто е недозволиво дури
ни во земјите од третиот свет.
Вашиот личен случај е доказ за тоа дека дијабетесот не го
засега само оној што директно се справува со него туку и
сите членови од семејството. Како ваквата состојба влијае
врз поединците од семејството, особено врз вашата постара
ќерка? Каква порака би им испратиле на семејствата кои се
соочуваат со иста или слична проблематика?
Жртви се потребни од секого, особено кога станува збор за
мало дете, како во нашиот семеен случај. Мајката го презема
најголемиот товар, ама тоа не значи дека одговорности нема
и кај другите. Си помагаме, што да ви речам, некој пат ќе се
испокараме, децата мораат да се воспитуваат, некогаш ќе
се утешиме, ама никогаш не нѐ напуштила волјата дека ова
искушение мора да се прифати и да се бориме со него и ќе
го поминеме онака како што треба да се помине. Марија,
мојата ќерка, иако од братот ја дели разлика од десет години
е секогаш тука кога ми треба, двајцата се мошне поврзани,
се обожаваат така што немам некој проблем. Таа е онаа што
кога ќе заборавам, ќе ме потсети: ќе мине, ќе се најде лекот и
сѐ ќе биде супер, џабе се нервираш. Од ова детско и наивно,
има ли нешто поискрено, повистинито?
Тоа е тоа што би им го препорачала на сите родители: верба
и надеж! И многу љубов!
За крај, би ве прашала која е главната мисла што ве води
напред во соочувањето со состојба како што е дијабетесот
тип 1, за која знаете дека нема лек? Како родители и како
семејство, како се трудите да му помогнете, да го насочите
вашиот син на патеката во животот во која ќе знаете дека
нема да пропушти ништо, ќе расте и ќе се развива како и
неговите врсници и едноставно – ќе научи да живее со
дијабетесот како нераскинлив дел од себе?
Најважно од сѐ, според моето искуство, е волјата, искрената
и силна волја да се победи проблемот не преку негово
занемарување, туку со негово прифаќање, при што го
сведувате во рамки на нормалност. И што е најважно, да го
воспитате детето дека тоа не е хендикеп, туку една состојба
што ништо не менува во однос на неговиот живот, амбиции,
стремежи. Искрено, светот, особено западниов, на полето
на дијабетесот е отиден светлосни години пред нас овде.
Ние дури се враќаме назад. И навистина се надевам дека
овие наши деца ќе имаат среќа во некоја блиска иднина да
ги користат придобивките на науката што граби напред и во
областа на дијабетесот.
39