Portret Magazine No9

Додека моите врсници се дружеа меѓу себе, јас секое
слободно време го користев да го поминам во зоолошката
градина во Скопје, работев во терариумот и чував камили.
Забележан по мојата волонтерска работа таму, случајно
јавноста ме запозна по неколку интервјуа, а подоцна и
како одгледувач на животни дома. Логично, тоа премина
во моја професија и ја отворив мојата продавница и „втор
дом“, „ЗОО Вивариум“. Цели десет години ги посветив на
продавницата, од 18 години, кога немав ни идеја што значи
бизнис. Ме водеше меракот да работам со животни, а и да
се доближам до јавноста. Работев на повеќе видеа, реклами,
филмови, буквално секаде каде што се појавува животно бев
во близина, до или пред камерите, така пораснав. :)
Работите се сменија во 2014 година кога посакав промена,
па така бизнисот го оставив како мое драго сеќавање за тој
период од животот. Поплава ми ја уништи продавницата и
немав сила да ја обновам, премногу емоции отидоа „во вода“.
Како дел од промената се случија неколку соработки и обуки
низ европските зоолошки градини како чувар во зоолошка
градина и човек кој го проучува однесувањето на животните
(animal behaviorist), па како дел од светската организација
за чувари во зоолошки градини дознав за прифатилиштето
за див свет во Африка, по што им пишав и ме повикаа. Се
работи за прифатилиште на сите повредени африкански
животни со особен акцент на загрозените, како носорози и
панголини.
Во прифатилиштето престојував повеќе од еден месец, што
е доволно време да се почувствува ситуацијата и рутината
во која живеат. Логично беше да го видам и другиот крај
на приказната. Работам со животни кои живеат со луѓе,
најчесто во зоолошки градини, и толкувам нивно однесување
и се грижам за нив. Убаво беше да се почувствува и нивната
природна средина, да ги почувствувам дивиот дух и слобода
на животните. Иако, да бидам искрен, малку сум разочаран
од тоа колку брзо имаме уништено голем дел од таа природа
и што е всушност „слобода“.
Целата група волонтери живеевме во камп, во шатори среде
таа савана, оградени со ограда од струја, а напуштањето на
кампот беше рано наутро околу пет или шест часот строго
од возила на кои носиме храна за прихрана и евентуална
потреба за интервенција, но фактот дека на таа територија
живеат девет слона, 40 жирафи, 20 лава, 200 зебри и
антилопи и што сè не, даваше комплетно различен тек на
денот, различен профил на ангажман, нешто за кое копнеев
од дете. Среде ноќ се станува зашто слон на неколку метри
корне дрво, бидејќи му смета на патот. При излегување
наутро од шатор, стадо зебри се на поилото пред нас и пијат
вода. Искуството е бесценето! Цел живот ќе зборувам за ова
(хахаха).
Немав претстава дека на 15 години ќе ме има на вести, на
насловни страници како „детето од џунглата“, напротив
бев многу повлечен и срамежлив, имав тешко детство и
тинејџерски период, бидејќи поминував низ развод на
моите родители. Уживав да комуницирам со животните и
веројатно помагајќи да имаат среќно семејство и бебиња,
така и пораснав, размножувајќи еден тон видови, сè што
може и не може да се чува во стан. :) На 16 години веќе
работев за МРТВ и за образовната програма, тогаш го земав
и првиот хонорар и бев многу среќен. Камерата ми донесе
моќ, моќ да пренесам порака, да пренесам информација, но
и финансиска моќ, да имам пари да патувам што сум си ги
заработил сам, немаше подобро од тоа. Тогаш се роди таа
желба и магија кон објективот и тоа црвено светленце на
камерата. Режисерката тогаш велеше: „Како мачка си пред
камера, како и да те фрли човек, застануваш на нозе“. Таа ми
помогна за многу работи во животот, а веројатно детската
искреност пред неа ми создаде луѓе кои веруваат во тоа
што го правам, односно созреавме заедно. Подоцна почнав
да работам и како негувател на животни (animal handler) за
филмови, видеа, реклами и уште повеќе учев за техниката
и добивав искуство за кои веројатно сум најблагодарен на
МРТВ. Имам часови поминато кај Кире во документација.
:) Тие што работеле таму знаат. Кога дојде на ред да одам