Portret Magazine No9

раскажеме што нѐ радува или што нè мачи, од тоа дали ќе припаѓаме на некое музичко стадо. Во
несовршена земја како Македонија е некултурно да се продава совршенство, па не се ни обидуваме
да го правиме тоа. Не сме ниту најубави, ниту највиртуозни, само имаме капацитет за она што
Германците го нарекоа weltschmerz… да не бидеме слепи при очи. Тоа е посебен талент.
Но, колку и да се менува членството, ритамот и стилот, она што е непроменето од почетоците се
острите стихови, насочената критика, бунтот и константната социјална ангажираност... Токму
последниот, четврти студиски албум го носи името „Политика“, а како што кажавте за него во едно
претходно интервју, тој говори за отуѓувањето на привилегијата сами да одлучуваме во моментот
кога ја препуштивме политиката на „професионалците“... има ли rewind копче за ваквата ситуација?
Кои пораки ги опфаќа албумот?
Кога бевме деца, многу прецизно знаевме да направиме дистинкција меѓу добрите и лошите
карактери од сказните што ни ги раскажуваа. Некаде при растењето, го изгубивме компасот.
Бараме цвеќе каде што не расте – во пустина, ги бараме добрите таму каде што не преживуваат
– во политиката. Забораваме дека демократијата секогаш на трон го става медиокритетскиот вкус
и почива врз еден принцип: тиранија на мнозинството, а мнозинството има по default сомнителен
вкус, почнувајќи од доминантниот избор на лидери до најпопуларниот избор на музика или филм.
Знаеме бизарни информации од типот каков шампон користи Ким Кардашијан, а не знаеме која е
Хана Арент или не знаеме зошто пет дена од неделата работиме работа во која не уживаме. Не знам
како успеавме да станеме жртви на „модата“, чијашто главна колекција пролет/лето/есен/зима се
вика: „Не мисли! Друг ќе мисли за тебе“. И иако сите гориме од желба да бидеме малцинство – да
бидеме уникатни и различни – сепак го избираме полесниот пат да се амалгамираме во мнозинството
и да им ја препуштиме храброста на суперхероите, а мислењето на „професионалците“ научници,
политичари, таканаречени експерти за секој милиметар од нашиот живот. Кој би можел да знае што
е најдобро за нас од самите нас? Тоа е генералната порака на албумот. Одговорот го одбира секој
според својот апетит за добар живот.
Не сум приврзаник на заблудата дека македонскиот јазик е груб и тешко се
припитомува во добра песна. Тоа ми звучи повеќе како алиби на неталентирани
поети и текстописци.
Вашиот препознатлив вокал изнесува моќни пораки, песни чијашто лирика и интерпретација
неретко потсетуваат на рецитирање поезија. Отсликувањето на текстовите што најчесто се
напишани од вас го оставаат со мисла, но и со мачнина внимателниот слушател. Колку вашите идеи
како авторка, се поклопуваат со идеите што сакате да ги пренесете и како бенд?
Кога ги пишувам текстовите имам слобода да го обелоденам она што ми лежи на срце, така што во
тој момент моите идеи стануваат идеи на бендот. Не постои шизофреничен однос меѓу нив. Еден од
моите омилени режисери вели: Кога си млад се занимаваш со социјални проблеми, кога ќе почнеш
да старееш сфаќаш дека социјалните проблеми се само ехо на личните проблеми и тогаш почнуваш
да ја повнатрешнуваш и да ја опишуваш борбата во себе. Таму почнува сѐ. Нашиот последен албум
е резултат на тие лични борби.
Поголемиот дел од песните на „Бернајс пропаганда“ се на македонски јазик. Дали сметате дека
пораките најдобро се пренесуваат на мајчиниот јазик, на локалната македонска публика на која
ѝ се обраќате? Воедно, успевате ли потоа кириличната порака автентично да ја пренесете до
публиката во европските градови и земји во кои одите на турнеја?
Првите слушатели со кои доаѓаме во контакт се луѓето од овој град или од оваа земја и во таа
смисла логично е да им се обраќаме на јазикот што тие го разбираат најдобро. Не сум приврзаник
на заблудата дека македонскиот јазик е груб и тешко се припитомува во добра песна. Тоа ми звучи
36