Portret Magazine No9

Моја борба
всушност не ме попречуваше во ништо.
Неколку месеци бев врзан за инвалидска количка, се
чувствував бескорисно, бев депресивен, целото семејство
беше во непрекинат ангажман околу мене, едноставно
дежураа. Чувствував дека покрај мојот живот го уништувам
и животот на родителите и брат ми. Сето тоа ми даде желба
да пробам да се оспособам и да се движам барем за да
можам да си ги извршувам основните животни функции.
Иако прогнозите дека некогаш ќе застанам на нозе беа 0%,
решив да почнам физикална терапија. По неколку месеци,
со асистенција на терапевтот, татко ми и брат ми, пробав
да застанам на нозе. Можам да кажам дека всушност и не
застанав, туку ме држеа тројцата околу мене, но моментот
кога пак бев во вертикална положба и ја почувствував
површината под моите нозе во мене даде надеж дека сепак
ќе има некој напредок. По неколку месеци интензивна
физикална терапија успеав да направам четири чекори. Од
ден на ден бројот на чекори се зголемуваше, а се намалуваше
бројот на луѓе кои ми помагаат, станаа двајца, па еден, сѐ
до моментот кога еден ден не решив сам да се вратам од
тоалетот во дневната соба. Не знам од каде ја собрав таа
храброст и сила. Тоа уште повеќе ми даде верба во себе,
почнав да се чувствувам храбро, силно. За извесно време
ми се врати моториката на долните екстремитети, па потоа
почна да се враќа и сензибилитетот. По подолго користење,
патериците ги заменив со бастун, за да се ослободам на
крајот и од него.
ВЕРУВАМ ДЕКА СЀ СЕ СЛУЧУВА СО ПРИЧИНА. ИМА
ВИСТИНА ВО НАРОДНАТА: СЕКОЕ ЛОШО ЗА ДОБРО Е!
ДЕНЕС ПОИНАКУ ГО ГЛЕДАМ ЖИВОТОТ, СРЕЌЕН СУМ,
СЕ ЧУВСТВУВАМ УБАВО ВО МОЈАТА КОЖА И ПОКРАЈ
ИНВАЛИДИТЕТОТ И ХЕМОФИЛИЈАТА – МОЈАТА ВЕРНА
СЕНКА ВО ЖИВОТОТ. МОЖЕБИ ТИЕ СЕ МОЈА АМАЈЛИЈА.
По седум години интензивна физикална терапија,
ортопедски корекции на екстремитетите и слично,
дијагнозата параплегија се смени со пареза. Бидејќи го
достигнав максимумот од закрепнувањето со физикална
терапија, по консултација со лекарката од Центарот за
хемофилија, физијатар и физиотерапевт, решив да почнам
со активно вежбање фитнес. Резултатите беа подобри
од очекуваното, со зајакнувањето и дефинирањето на
мускулатурата се намали товарот на зглобовите, а со
тоа заборавив на крвавечките епизоди во зглобовите.
Веќе три години како немам ни лесна крвавечка епизода.
Депресивните моменти веќе беа минато. Во мене се појави
нешто што го нарекувам „позитивен инает“, нешто што ме
тераше цело време да напредувам, да не запирам. Сфатив
дека имам еден живот и дека треба да го изживеам сето она
што ми се дава. Така, денес водам активен живот, можеби
поактивен од порано. Дури можам да кажам дека денот ми е
краток за да ги завршам сите обврски што ги имам.
Верувам дека сѐ се случува со причина. Има вистина во
народната: секое лошо за добро е! Денес поинаку го гледам
животот, среќен сум, се чувствувам убаво во мојата кожа и
покрај инвалидитетот и хемофилијата – мојата верна сенка
во животот. Можеби тие се моја амајлија.
Знаете како велат, тешко е кога човек сам треба да се
справува со животните борби. Во тешките мигови секогаш
се потпираме на оние најблиските кои се тука да нѐ потсетат
дека сѐ ќе мине, дека сѐ ќе биде во ред. Кај кои луѓе вие
секогаш наоѓате разбирање, поддршка и безрезервна помош?
Родителите, брат ми, тоа се луѓето од кои имам безрезервна
поддршка, помош, разбирање. Тоа се луѓето без кои не би се
изградил како комплетна личност, луѓето благодарение на
кои немам комплекси, срам, несигурност и страв. Луѓето кои
цело време ми покажуваат колку вредам.
Се разбира дека покрај мама, тато и бато тука се и моите
другари, другарки. Тие се луѓето со кои растев, се развивав,
заедно се формиравме како личности. Тие во ниту еден
момент не дозволија да се почувствувам поразличен од нив.
Тие се луѓето кои ме научија проблемите да ги сметам за
шеги, луѓето кои ми направија брчки од смеење, бидејќи ме
смеат и во моменти кога би заплакал.
ВО МЕНЕ СЕ ПОЈАВИ НЕШТО ШТО ГО НАРЕКУВАМ
„ПОЗИТИВЕН ИНАЕТ“, НЕШТО ШТО МЕ ТЕРАШЕ ЦЕЛО
ВРЕМЕ ДА НАПРЕДУВАМ, ДА НЕ ЗАПИРАМ. СФАТИВ ДЕКА
ИМАМ ЕДЕН ЖИВОТ И ДЕКА ТРЕБА ДА ГО ИЗЖИВЕАМ
СЕТО ОНА ШТО МИ СЕ ДАВА.
Тука има и една личност која сама избра да биде дел од
мојата приказна. Таа личност ме прави да се чувствувам
самоуверено, исполнето, сакано. Таа ме познава подобро од
себеси, личноста на која ѝ е поважно да сум среќен наместо
таа. Таа е девојчето од училишната клупа зад мене, девојчето
кое сега е жена... жената на мојот живот, жената со која пет
години брак ни поминаа како пет дена, жената за која еден
живот е премногу краток за да ѝ го посветам.
Денес, може да се забележи дека живеете исполнет, среќен
живот, без никакво негативно влијание од состојбата што
ја имате. Вашата приказна и вашиот став кон животот
се несомнено инспиративни што би им помогнало на
лицата кои се соочуваат со хемофилија, како и на нивните
семејства. Што би им порачале како совет, како порака
особено на оние што се на почетокот на изодувањето на
животниот пат, придружен со хемофилијата?
Животот е премногу краток за да размислувате зошто
хемофилија, зошто токму јас. Аплицирајте си фактор,
направете го тоа што треба за вашето здравје и трчајте за
да стигнете да изживеете сè. Ако не е хемофилија, ќе биде
нешто друго, некој поинаков проблем. Не може да биде
сѐ совршено, бидејќи така би било здодевно. Задржете го
младиот дух во вас, оставете и нешто детско во вас, нешто
што ќе ви го храни организмот и ќе ве подмладува. Не
заборавајте ги лошите моменти од животот, така повеќе ќе
ги цените убавите.
Доколку имате лична борба што сакате да ја споделите со нас и нашите читатели, контактирајте нѐ на contact@portretmag.com.
41