Portret Magazine No9

по неколку денови. За разлика од него, факторот
за коагулација може да се аплицира и во домашни
услови, побрзо ги запира крвавечките епизоди
и е лесен за употреба, т.е. поголемиот дел на
хемофиличари се обучени за самоапликација во
домашни услови.
Член сум на Здружението на хемофиличари и други
коагулопати – „Хемолог“, чијашто цел е подобар
третман за хемофиличарите во Македонија,
подигање на свеста на граѓаните за хемофилијата
за полесна социјализација на хемофиличарите
во општеството, за што повеќе луѓе да слушнат
и да се информираат за хемофилијата и повеќе
хемофиличари да се охрабрат и јавно да проговорат
за својот проблем, затоа што ние не ја избравме
хемофилијата, таа нè избира нас.
Во Македонија во последните 15 години се
забележува голем напредок во третманот на
хемофиличарите, т.е. од примитивен третман денес
можеме да се пофалиме со третман со фактор
за коагулација во домашни услови, со хируршки
интервенции кај хемофиличари, односно замена
на оштетени зглобови (колено, глужд, лакот) од
неправилен третман со вештачки протези, сѐ со цел
нормално функционирање на хемофиличарите во
секојдневниот живот.
Освен со хемофилијата, по една несреќна повреда
на ’рбетниот столб, се соочивте и со параплегија,
односно парализираност на долниот дел од телото.
Дијагнозите тогаш не беа воопшто оптимистички,
постоеше опасност од доживотна неподвижност,
што по долги години лекување речиси комплетно
ја надминавте. Раскажете ни нешто повеќе
околу целиот процес на лекување, терапија и
надминување на состојбата. Што ве водеше напред
во сето време и ви даваше неисцрпна сила за
надминување на секоја пречка?
Во пубертет понекогаш се прашував зошто токму јас
мораше да се родам со хемофилија, како би било
ако ја нема? Се прашував со што ја заслужив оваа
„казна“? Како и секој тинејџер во тој бурен период,
во периодот на созревање и формирање на личноста
имав многу дилеми. Така, на 20-годишна возраст ми
се случи нешто што го сметам за животна лекција,
нешто што ми даде одговор на сите прашања и
сфатив дека од лошото има и полошо и најлошо
и дека наше е да ја прифатиме состојбата каква
што е, за полесно да се соочиме со проблемите.
Така, пред десет години, при еден неумислен скок
во вода, имав тешка повреда на ’рбетниот столб
што предизвика целосна параплегија. Тогаш, на
20 години требаше да се соочам со фактот дека ќе
останам доживотно врзан за инвалидска количка.
Не ми беше прифатливо дека ќе бидам неподвижен,
дека треба да научам да се движам со количка и да
го сменам целиот начин на живот. Во тие моменти
сфатив дека хемофилијата всушност и не е голем
проблем или пречка во мојот живот, затоа што
40