yozgat

üyük bir alan da olabilir (Baytop, 1997). Bu alanların ziyarete açılmalarının iki önemli şartı
bulunmaktadır. Birincisi ilgili yörede botanik turu güzergâhları çıkartılarak bu rotanın
dışındaki seyahate izin verilmemelidir. İkincisi de söz konusu bölgeye yapılacak seyahatlerin
kişisel olarak değil gruplar halinde yapılması ve grup rehberinin mutlaka Botanik Turizm
Eğitimi Sertifikasına sahip olması gerekmektedir.
Türkiye botanik turizmi potansiyeli açısından oldukça şanslı bir konuma sahiptir. Ancak
bu potansiyelin yeterince tanındığını, korunduğunu ve turizm amaçlı değerlendirilebildiğini
söylemek oldukça güçtür. Son yıllarda ekoturizm etkinlikleri ve bu konuda hizmet veren seyahat
acentelerinin sayısı artmıştır. Bununla birlikte botanik turizmine yönelik geliştirme
çalışmalarında en önemli sorunun tur rehberlerinin botanik ve bitkiler konusunda yeterince
uzmanlaşmış olmamaları gösterilmektedir (Yılmaz ve Karahan, 2003). Botanik turizminde, bir
turist rehberinin, özellikle bitki görmek, incelemek ve bitkilerin resmini çekmek için gelen
turistleri bitkiler açısından zengin olan yörelere götürmesi, bu geziye çıkmadan önce götüreceği
yerlerdeki bitkiler hakkında belirli bir düzeyde bilgi edinmesi gerekir. Botanik turizminin doğru
zeminde, uzman rehberler eşliğinde, bitkiye en uygun güzergâhlarda yapılması, öncelikle
acentelerin ve yöre halkının duyarlılığı ile (Demirkaya ve Çetin, 2010) yakından ilgilidir.
Miras sosyo-kültürel kavram olmakla birlikte, yeryüzünün sahip olduğu, korunması
gereken fizikî ve biyocoğrafî değerlerin tehdit altında olması onların da doğal miras olarak bu
kavram içerisine alınmasına neden olmuştur (UNESCO, 1972; Doğaner, 1985; Oban-Çakıcıoğlu,
2008; Çetin ve Akkaya, 2013). Miras kavramı koruma gereksiniminden ortaya çıktığı için, insan
faaliyetlerine açılan doğanın her parçasında doğal miras kavramı söz konusudur. Hassas
ekosistemlerde aşırı ve düzensiz turizm gelişimi ve fazla nüfus, flora ve fauna hayatı üzerinde
olumsuz etkiler yaparak bu türlerin zamanla yok olmalarına neden olabilmektedir. Turizm
baskısının yoğun olduğu yörelerimizde (Antalya, Aydın, Muğla, İzmir ve Balıkesir örneğinde
olduğu gibi) doğanın korunması için Orman ve Su İşleri Bakanlığı tarafından milli park, doğayı
koruma alanı, doğa parkı ve doğa anıtı gibi koruma amaçlı alanlar tesis edilerek özellikle
endemik bitki türlerinin korunmasına çalışılmaktadır.
Bitki çeşitliliği ve alternatif turizm potansiyeli üzerine yapılmış birçok akademik çalışma
bulunmaktadır (Albayrak, 2010; Atik vd., 2010; Ballantyne at all., 2008; Barthlott and Winiger,
2001; Demir, 2009; Demircan vd., 2006; Diamantis, 1999; Dilek ve Şahin, 2002; Doan, 2000;
Hvenegaard and Dearden, 1998; Kaypak, 2010; Kuvan, 2005; Lu and Stepchenkova, 2012;
Munt, 1994; Orhan ve Karahan, 2010; Ozaner, 2002; Pickering at all., 2007; Sönmez, 2011;
Sungur, 2012; Şen, 2010; Tırıl, 2006; Turpie and Joubert, 2004; Tyler and Dangerfield, 1999;
Valentine, 1993; Var ve Karaşah, 2010; Wassenberg at all., 2015; Yılmaz ve Karahan, 2003;
331