Zeszyt naukowy - całość - Wydział ZarzÄ dzania i Ekonomiki Usług

156
Adam R. Szromek
Jednak najczęściej stosowaną miarą rzetelności kwestionariusza badawczego
jest współczynnik α-Cronbacha (2) 7 , będący podstawowym przedmiotem rozważań
w niniejszym artykule. Jest to miara oparta na uogólnieniu dwóch ostatnio omówionych
metod.
k
2
i1
1
2
1
k
k
, (2)
gdzie:
k – liczba pozycji testu;
δ 2 i - wariancja i-tej pozycji testu;
δ 2 ∑ - wariancja ogólnych wyników całego kwestionariusza (wariancja sum punktów
przydzielonych przez każdego pacjenta).
Wariancja i-tej pozycji testu δ 2 i (3) obliczana jest następująco:
i
2
i
1
N 1
N
sr
y ij
y i
j1
2
, (3)
natomiast wariancja ogólna δ 2 ∑ (4) to:
N k
N k
2 1 1
yij
N 1
j1
i1
N i1 i1
, (4)
gdzie:
N – liczba respondentów;
y ij – ocena i-tej pozycji testu przydzielonej przez j-tego respondenta;
y sr i - średnia arytmetyczna ocen i-tej pozycji testu.
Współczynnik α-Cronbacha jest miarą spójności wewnętrznej skonstruowanego
kwestionariusza, co oznacza, że określa do jakiego stopnia pewien zbiór
zmiennych (pytań) opisuje jedną konstrukcję myślową (np. postawę). Jest on przydatnym
narzędziem przy budowie skal pomiarowych oraz ich ocenie. Współczynnik
pozwala oszacować rzetelność kwestionariusza w skali od 0 do 1 (im wyższa
wartość współczynnika, tym większa rzetelność kwestionariusza). Przyjmuje się, iż
skonstruowane narzędzie badawcze jest rzetelne, jeśli wartość współczynnika
α-Cronbacha przekracza wartość progową wynoszącą 0,70.
y
ij
2
7
L.J. Cronbach, Coefficient alpha and the internal structure of tests, “Psychometrika”
1951, nr 16/3, s. 297–334.