Azərbaycan xalçaları / Azerbaijani carpets #31

28.
klassik formada olmasa da, indi
də oğlan evi toy xərclərinin qarşılanması
üçün qız evinə müəyyən
miqdarda “başlıq” ödəyir. Adətə
görə, toyun gedişində qız evinin
həyətindən və ya evindən nəsə
oğurlanmalıdır. Lakin oğurlanan
əşyanın da mütləq bir mənası
olmalıdır. Gəlin ata evindən
çıxarkən geriyə baxmamalıdır.
Qalacıq müdrikləri deyir ki,
gözü ata evində qalan qızın bəxti
üzünə gülməz və ata evinə geri
dönər. Odur ki, gəlin köçən qızın
son dəfə ata evinə baxmasını
“təmin etmək” üçün qarşısında
güzgü tuturlar.
Bu gün Qalacıq ləzgilərində,
eləcə də digər ləzgi kəndlərində
ailələrin əksəriyyətində bir-birini
təkrarlayan adlara çox rast gəlinir.
Bir ad atadan oğula, oğuldan da
sonrakı nəslə keçir. Təsadüfi deyil
ki, bəzən bir nəsildə eyni adın
daşıyıcısı olan 7-8 nəfərə rast
gəlmək olur. Xüsusilə atanın adının
uşaqlarından birində olması
mütləq sayılır.
Qalacıq tarixi abidələrlə
zəngin kəndlərdəndir. Onlardan
biri eyniadlı çayın sahilində
yerləşən və IX-XIV əsrlərə aid
edilən Qasımxan qalasıdır (xalq
arasında ona “Səngər qalası” da
deyirlər). Qala kənddən 7-8 km
22
labor. The person holding the
“mel” provided meals only.
Other forms of mutual assistance
and community support
were also available in the village.
For example, sometimes wealthy
people rented the land of the
poor, elderly or helpless neighbors
to husbandry, and gave them
their share when harvesting. Or
when somebody’s animal died,
they either bought it, or helped
them to purchase a new animal.
"Weddings of Kindness" has once
been an adornment of this village.
Thus, the village community
would organize a wedding for the
poor, impoverished or those who
didn’t have parents, and assist
them in all other
activities so that
they could start
a new life.
Some of the
ancient customs
and traditions
that were once
experienced at
the Galajig weddings
are still
preserved today.
One of them is
the "bride price"
that the girl's
parents receive
дубов и грабов составляет, как
минимум 500-800 лет. На территории
кладбища также в немалом
количестве встречались
остатки керамических изделий,
предположительно, местного
производства, так как территория
богата различной глиной,
и местное население называет
эти места «урьер» («запруда»).
На кладбище большие надгробия
с надписями буквально
вросли в землю, и пока еще не
найден ответ на вопрос, каким
образом и откуда они были
доставлены в эту местность.
Предполагается, что клабище
принадлежало хапутам, жившим
на этой территории и относящимся
к этнографической
группе «Шахдаг». Этот памятник
находится под охраной государства.
На территории Галаджыга
археологами были зарегистри-
29.
30.