DEKAT DIGITAL 2019 - 2020

“Ek werk aanhoudend, as ek nie weet wat om volgende te doen nie, doen ek meer van
wat gewerk het op verskillende maniere, en dit lei tot vernuwing. Ek fokus nie op wat
almal anders doen nie, want dan sal ek my identiteit verloor, maar ek weet presies wat
oral aangaan, wat op elke loopplank in die wêreld gebeur en watter kwessies die mode
op die oomblik ondersoek.”
Marianne Fassler se liefde vir Suid-Afrika was nog nooit oop vir bespreking nie, nie
regtig nie. Hier is waar sy wil bly. “Ek is committed tot Suid-Afrika en ek glo hierdie
land het alles om my te onderhou, ek kan my nie indink dat ek iewers anders kan
thrive nie, ek is intrinsiek in my verstand en siel ’n Afrikaan. “Baie van my vriende het
professionele besluite geneem en is baie suksesvol in die buiteland, maar dit is nie vir my of my familie ’n opsie
nie, ons gee nie toe aan daardie narratief nie.”
Fassler dink in New York, waarheen sy saam met haar dogters en Sibella net ná die Otter gereis het, aan haar pa se
woorde, “wanneer was die laaste keer dat jy iets vir die eerste keer gedoen het?” Sy lewensmotto.
“Toevallig is ons in New York tydens die jaarlikse meerminparade by Coney-eiland en die 50ste herdenking van
Stonewall.“
“En ek besluit toe om Coney Island toe te gaan. Op pad stuur my dogters vir my boodskappe, ‘ons is op die
subways en die subways is vol meerminne’. Dit was ’n wonderlike dag. Vir agt uur was die subways vir meerminne
en Poseidons. Daar was soveel om te beleef, soveel vignettes van ’n kop tot tone blou geverfde Poseidon met ’n
zimmerraam tot ’n dood moë vrou met ’n blou meermin opblaaspop in haar arms op pad huis toe.” Almal was
daar, sowat 850 000 mense, om hulle self uit te leef of om te sien hoe ander mense hulle uitleef. Daar was
poedelnakende kaal nimfe met blou pruike, seerowers met oogklappe en ‘swag’, konings van die see met lang
baarde en seewier in hulle hare, meerminne met blink sterte en waterborreltjies, groot en klein. Dit was ’n fees!
“En die volgende oggend, toe ek vir die eerste keer oor die hele Brooklyn-brug saam met my dogters stap en ons in
Soho aankom, het mense na my gewys en gesê, ‘Ja, die meerminparade …’ ”
’n Week later is Fassler buitekant Londen by Clivedon House, ’n ou herehuishotel toe ’n meisietjie verstom na haar
kyk en hardop vir haar ma vertel van die mens met die blou hare.
Verleë probeer die ma haar kind stilmaak, maar Fassler is gewoond daaraan. “Ek’s ’n meermin,” sê sy. Die meisietjie
is daar weg vol bewondering. Nou het sy ’n bewys dat meerminne werklik bestaan.
Fassler lag.
“Ons móét die magic lewendig hou.”
168