Gezondheidszorg & Etnische Diversiteit in Nederland; Naar een ...

4.6 Gehandicaptenzorg.
Volgens een rapport van de RVZ in 2000 wordt door allochtonen weinig gebruik gemaakt
van voorzieningen voor gehandicapten [352]. Wensen en verwachtingen van allochtone
gehandicapten zijn niet bekend bij de zorgvragers en allochtone gehandicapten hebben
onvoldoende kennis van het aanbod.
Het huidige kabinet noemt gehandicapten een van de drie speciale aandachtsgroepen in
het beleid.
Met zijn gehandicaptenbeleid wil VWS mensen met een handicap stimuleren zelfstandig te
functioneren. Zij moeten zoveel mogelijk gebruik maken van de algemene voorzieningen.
Pas wanneer dat niet kan, zijn extra voorzieningen nodig. Uit onderzoek in Brabant bleek
dat van 1700 mensen van allochtone afkomst met een ernstige lichamelijke beperking,
slechts 200 tot 300 van hen toegang vinden tot de benodigde zorginstelling [353, 355].
Sommigen menen dat allochtonen mantelzorg prefereren boven professionele zorg. De
oorzaak van onderconsumptie zou dan een culturele achtergrond hebben, maar de
oorzaak is hoofdzakelijk te vinden in ontoegankelijkheid, geschiktheid en beschikbaarheid
van de gehandicaptenzorg. Veelzeggend in dit kader is, dat allochtone gehandicapten wel
veel gebruik maken van huisartsen- en ziekenhuiszorg.
Zorgverbetering is mogelijk door:
• Onderzoek naar de toegankelijkheid en geschiktheid van gehandicapteninstellingen
voor cultureel uiteenlopende groepen; ontwikkeling van een stimuleringsprogramma
om deficiënties op te lossen
• Ontwikkeling van interventiestrategieën, waarbij zorgconsulenten ingezet worden tbv
de gehandicapte en zijn familie en ontwikkeling van een stimuleringsprogramma om
dergelijke interventies te bewerkstelligen.
• Ontwikkeling van kennis- en vaardigheidsprogramma’s voor medewerkers om met een
grote diversiteit aan bewoners/bezoekers om te gaan.
• Ontwikkeling van elektronische en digitale hupmiddelen, die rekening houden met
diversiteit
• Ontwikkeling en opzet van participatieprogramma’s voor familie van gehandicapten
met een uiteenlopende culturele achtergrond
• Ontwikkeling van communicatie-trajecten en stimuleringsprogramma’s voor
belangenorganisaties, om voorlichtingsmateriaal te verspreiden.
• Ontwikkeling van een kwaliteitskeurmerk, gericht op interculturele zorg.
4.7 Geneesmiddelen.
Er bestaan slechts een paar publicaties over medicijngebruik, uitgesplitst naar diverse
bevolkingsgroepen. Hieruit komt de tendens naar voren, dat het medicijngebruik op recept
bij niet-westerse allochtonen hoger is dan onder autochtonen [325, 327]. Zo blijkt
bijvoorbeeld uit LINH-gegevens dat Turken, Surinamers en Marokkanen tot 55 jaar meer
geneesmiddelen op recept krijgen voorgeschreven. Met name pijnstillers,
maagzuurremmers en bloedglucose verlagende middelen worden vaker voorgeschreven
[327]. Uit een rapport van NIVEL blijkt dat de huisarts bij allochtonen in 70 % van de
consulten een recept uitschrijft tegenover 50 % bij Nederlanders en Surinamers (NIVEL,
2001). Bij recenter onderzoek door verzekeraar AGIS kon echter niet direct een hoger
gebruik worden gevonden. Verder kwam naar voren dat het aantal verzekerden dat
medicijnen gebruikte voor alle groepen overeenkwam en dat de totale kosten van
geneesmiddelengebruik door allochtonen lager uitvielen [336].
Voor de oorzaken van het (verhoogde) geneesmiddelengebruik onder allochtonen is geen
eenduidige verklaring te vinden. Er is een aantal publicaties verschenen over
communicatieproblemen tussen de patiënt en de arts of medewerkers van de apotheek.
35