dpo_10460.pdf

LUTIIER'S MEISJE, I. IIOOFDST. 7
dier kan, wat het natuurlijke aanbelangt, gelukkiger
zijn dan focrates en cato geweest hebben, maar
wij fpreken hier van den afltand die 'er is, tusfchen
deszelfs natuur en die van den • rnersch, van deze
laatfte maak ik mij een grootsch denkbeeld, cn ik
geloof dat de geest, die mij bezielt, volftrekt van
alle ftof is afgefcheiden; ik voel in mij een kracht,
die over de ftof heerscht, ik bemerk eindelijk zoo
veel als mijn eigen zwak en zulks is een' groote ftap.
Ik raak, om zoo te fpreekcn, dingen aan, die geheel
buiten mijn bereik fcheenen; ik geloof dat de den­
king, die mij eigen is, mij altoos zal bij blijven, 'tls
geen' natuurkundige proef, die mij bepaalt, 't is
iets 'veel fterker, 't is het inwendig gevoel. —t De
hoop is een fchoonen droom; maar genomen uw
ziel wierd al eens niet vernietigt, wat toch kan u
doen verbeelden dat zij altoos haar volkome en gan*
fche werking zal behouden? zou zij, anders gewijzigt,
niet van natuur konnen veranderen, even als uw
lichaam van gedaante verandert? — 't is mij onmo^
gelijk te denken dat het opperfte verftand, van 't
welk het mijne flechts een zwak en gering afvloeizel is,
na mij deszclfs oneindig wezen te hebben doen ge*
waar worden, mij van het onfehatbaar geluk, het
vermogen van het zelve te kennen, zou bcrooven
willen. Het behoort integendeel tot zijne goedheid en
tot, zijne grootheid, iedere ziel, die naar hem ver­
langt en zich tot het toonbeeld van volmaaktheid:
Uitftrekt, tot hem toe te laatcn. Nogmaal
A 4 conc