dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, LXIII. HOOÏDST. 315
deren, welke hij niet vermijden kon hen te doen
o-evoelen; aan deze kiefche omzichtigheid was de
zorg bevolen een verzachtenden balzem te ftorten op
eene verfche wonde. Hij ging derhalven in perfoon
hen deze treurige en onvervvagte tijding brengen.
Naaulijks ontdekte zijn oog van verre het huis,
het welk hij in rouw ftond tc dompelen, of de
jonge de chaterbaune, die van de hoogte hem
van verre had zien aankomen, deeg te paard, en reed
hem te ge'moet. Jezennemours ftapte fchielijk
uit het rijtuig en vloog te voet naar zijnen vriend,
die van 't paard af fprong om hem te verwelle-
komeir en te omhellen, tot hem zeggende: ftou-
tert/i daar gij zijt! van waar toch uwe komst?
welke verdrietelijke oogenblikken hebt gij ons niet
veroorzaakt! vijftien uuren in 't ronde heeft men
naar u laten vernemen; gij zult braaf bekeeven
worden, maar aan tafel en in 't vriendelijke.
Waarom een reis van korten duur voorgewend e»
'er eene zoo lange gedaan; waarom ons geene
tijding van u doen toekomen ? Hij was op 't punt
om naar zijnen vader te vragen, hij ging als uit
natuurneiging voort naar 't rijtuig, 't welk nog
op een afftand langzaam aankwam, toen jezenne­
mours hem tegenhield, hem nauwer in zijne armen
drukte, en in zijnen boezem de tranen ftortte,
welke hij niet langer kon weêrhouden. Vriend,
zeide hij hem met eene doffe ftem, fpaar mij voor
dit oogenblik, fpaar mij! weest edelmoedig genoeg
om