dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, II. HOOEDST. ut,
bedagt had meer moed te laten blijken met te over­
winnen. Zijn wil wederftond de aanvechting^ maar
zijn hoofd geraakte aan 't gloeijen, hij ftamelde eeni­
ge woorden en kreeg een blos. Zijn hand bood
niets aan dan al bevende; en indien deze jonge
fchoonhcid wat minder onbedagt geweest ware, zou
jezennemours misfchien op 't punt gedaan heb­
ben om in haare armen het ontwerp van wijsheid af-
tezweren, het welk hij zich gemaakt bad; dan, door.
haare verovering te willen verhaasten, verloor zij 'er
al 't genot van.. Jezennemours werd den firik
gewaar. Zijne trotsheid vond 'er zich door beledigt;
hij voelde de driften der zinnen verkoeleu. Van zij-,
ne bedwelming herkomen, zag hij waar hij was, en
't geen men met hem bedoelde. Verontwaardigt daar,
over, bleef hij derker dan ooit aan zijne beginzels
gehegt. Door zijne gedrenge houding, weerde hij
alle de liefkozingen af van haar, die hem zogt te
doen vallen. Hoe meer zij haar best fcheen te doen
om hem toetelachgen, te minder beantwoordde hij
daar aan door zijn gelaat. De nimph eindelijk, niet
zeer gewoon aan dergelijke ontmoetingen, barsttu
eensklaps in een luidruchtig gelach uit , fpotte.
met den goeden jongeling en liet hem alleen.
Monval, te rug keerende, vernam al het ge­
beurde: het ganfche ftuk was door hem beleid en
ingerigt geweest om de- wijsheid van jezenne­
mours te verbijderen. 't Speet hem dat zijn ont­
werp mislukt was, daar hij gemeend had eens ha*y
B 3 te-