dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, LXV. HOOFB'ST. 325
gaan te hebben waarmede men mij bedreigde. Ik
voelde mijn levenseind naderen, maar 't was met
eene liefde fmert, welke iets van het wellustige
had; ik zonk in 't graf en bleef nog aan u den­
ken, en ik zag met verontwaardiging terug op een
heilloos en gedwongen huwlijk; en nu ik u weder-
vinde, nu de hemel u voor mijn gezigt terug
brengt, wreeder nog dan het noodlot zelv', door
meerder wroegingen geknaagt dan zoo gij fchuldig
geweest ware, nu gij u zeiven eene valfche en
barbaarfche deugd fchept, verhaast gij mijne laatfte
oogenbükken, en maakt mij dezelven honderdmalen
bitterer en treuriger. . . . Gij wilt u van mij verwij­
deren. . . . Gij weent! ach! mogten die tranèn voor
mij vlieten.... En voor wie anders kunnen zij vlie­
ten, riep jezennemours toen uit, altezeer aange­
daan om ze te kunnen weerhouden! wie anders dan
gij kan mijne voeten boeijen, mij de magt tot vlugten
beneemen, en het vermogen om eene noodwendige
zege te bekaaien ! Zie hoe groot uwe heerfchappij
over mij is, en zoo gij niet voor u zelve behoeft
te beven, beef dan voor mij. ... Ik heb van
't oogenblik af dat ik u zag nooit opgehouden u
te beminnen, ver buiten uw gezicht heb ik een
bitter leven geleid. . . . Maar waar toe diend het
onze harten voor eikanderen uitteftorten ? Door
onze wonden te peilen, vermeerderen wij 'er enkel
de fmert van. 'Er is geen hulpmiddel voor ons
verdriet. Ga, volg uwen echtgenoot, aan wien
X 3 het