dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, LXIV. HOOFDST. 3*9
oorzaak der zuchten , welke de ouden man ver-
geef'sch had gepoogt te fmooien in zijn bijwezen.
Hij had hem maar eenmaal in zijn leven gevraagt,
wat 'er toch van zijne moeder en zuster was ge­
worden? en die vraag had dien vader, dien on-
gelukkigen echtgenoot, zoodanig ontroerd, dat hij,
bij 't antwoord dat zij dood waren, hem tevens
verboden had immer hare namen te noemen.
De brief van florimonde gaf hem in eens de
gefchiedenis van verfcheidene jaren; hij herlas den-
zclven meer dan eens met eene ffille en fmertelijkc
aandoening. Hij bleef lang zonder te kunnen
fpreeken, en na een fchrikbarend zwijgen voor
hun, die hem omringden, riep hij uit: moet ik
dan over zoo veele famenloopénde onheilen tranen
ftorten ? was liet niet genoeg den dood eens vader9
te betreuren, zonder het fmertelijk gevoel van de
fchande eener moeder, en 't verlies eener zuster
tevens gewaar te worden 1 Neen, ik wierd niet
geboren om ééns vrijen adem te halen, en om
flechts eenmaal gelukkig te zijp. De hoop, door
welke wij geftreelt en bedrogen worden, had mij
tot hier toe onderfteund; maar 't is gedaan, ik
heb geen reden meer om naar een langer leven te
verlangen. Ja, wanneer ik terug zie, begeeft mij
de moed, om verder voorttegaan. Ik ben niet
langer bevreest voor den dood, ik begin hem te
beminnen; hij opendt voor ons het ftille graf.
O! zoo vreede en rust waarlijk in eene andere
we-