dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, XIV. HOOFDST. 73
uittebrengen, en ongelukkig dikwijls zoo haast liet
begint te fpreken, in plaatze van het te laten be­
gaan, dwingt men het niet anders dan de zothe­
den te herhalen van hun die lagchen om zijne
onkunde en goede trouw.
Ik wierd bedorven 1 gelijk anderen en aan de lo­
gen , welke de. kindsheid omfingelt, overgelaten.
Men bezigde de fchrikroede om mij naar het leven
te vormen. En indien ik J
in rijper jaren, geleid door
de fchriftcn van • verlichte mannen, mij zelve van
die affchuwelijke harsfengedrochten niet ontdaan hadt
de, indien ik alle de vermogens van mijne rede
niet had te werk gefield om dat gebouw van fcha-
delijkc beguichelingen te ontmeubelen, zou ik nooit
de natuur in" hare eenvoudige fchoonheid gezien*
nooit de waarheid gckent hebben, welke vertroost
en opbeurt. Ik zou geftorvcn zijn, verachtlijker,
dommer, zwakker dan het infect dat aan onze voe­
ten kruipt, en 't welk ten minften zijn eigen
natuurdrift oeffend waarvan niemand zich vermeet
het te onthouden. Wat zeg ik, altoos gekweld en
gepijnigt zou ik misfchien flegt zijn geworden; want
hardigheid jegens een kind doet het hart van den
mensch ontaarten en doet hem ongevoelig en misda­
dig worden. Slegte behandelingen deeden mij be­
merken dat ik gevoelig en in de wereld was; ik zag
mij als in eenen woesten en onaangenamen oord,
daar geweld en onrechtvaardigheid heerschte; mijne
zinnen hadden zich nog niet gewend aan de voor-
E 5 wer-