dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, LIV. HOOFDST. 283
treft. Wie is dat fchrikkelijk, dat onbekend ver­
mogen, het welk den fpot drijft met onze geloften,
met onze verlangens, met ons geluk? had ik dan
niet genoeg geleden , met eenmaal fuzanna te
Verliezen; moet ik haar wederzien om haar nog-
lnaal kwijt te raken? Ik meende haar in 't graf
te zijn, zij leeft, niet voor mij, maar voor een
ander. Haar hart moge vrij het mijne roepen, ik
bezef nogthans maar al te wel dat zij niet voor
mij beftaat! Wel nu, dat zij leve, dat zij, in­
dien het mogelijk zij, gelukkig leve! ik .dank in­
middels den hemel haar het graf ontkomen te zien;
dat zij voor een ander zij en mij vergete, indien
haar aandenken aan mij, haar geluk een oogenblik
ftoore. . . . En gij, goedhartig en edelmoedig
grijsaart, vrees niets van de hevigheid mijner
liefde, nimmer zal ik u reden geven tot berouw
van mij gehuisvest te hebben; ik zal niets beftaan
tegen de wetten der maatfehappij, niets tegen de
verfchrikkelijke bevelen van het onherroeplijk nood­
lot. Zoo 't nodig zij, zal ik alles in mijn' boezem
fmooren. Gij, derhalven, die den tijtel van echt­
genoot voerdt, een tijtel dien mij toekwam, maar
welken de hemel mij ontnomen heeft, gij, die mij
uwen vriend noemde, ga, ik zal uw vriend blij­
ven. Gebied over uwen geest, ik zal den mijnen
bevelen... . Werkt mede tot mijne ontwerpen...
nog maar weinige dagen, en misfchien zullen wij
alle drie minder ongelukkig zijn.
VIJF