dpo_10460.pdf

236 GESCHIEDENIS VAN EEN
ke landverlustigingen, waar het de gewoonte was
zich aan de uitgehtenfte vreugde overtegeven. Zij
voegde 'er bij, dat zij de gewigtigfte redenen had
om monval te ontzien, dat hij kort van ftof en
gevaarlijk was, zoo haast men zijne ontwerpen
dwarsboomde, dat de weinige dagen, die hij daar
zou doorbrengen , fchielijk zouden verloopen , en
dat het beste middel om alle ergernis te ontwij­
ken, was zich te gelaten als of men 'er niets
van bemerkte; dat ongelukkiglijk de zeden der eeuw
haar geboden ftiltezwijgen, en eindelijk dat het de
laatfte keer zijn zoude dat zij mede deed in een
feest, het welk zij nooit had kunnen voorzien,
noch ontwijken.
Schik u een Weinig, vervolgde zij, fchik u een
weinig, mijn waarde jezennemours, naar hunne
dwaasheid, zij zal flechts kort van duur zijn. Een
wijze moet kunnen hengen om alle de menfchelij-
ke buitenfporigheden, hij moet ze enkel befchouwen
als kinderlijke fratzen. Zommige koppen zijn niet
te verbeteren, en 't is vrij korter weg eenen vrijen
loop te laten aan hunne vermaken, dan hen te
willen doen verdaan iets waar voor ze nimmer
vatbaar zullen worden. Als zij vertrokken zijn,
zullen wij overvloedige ftof hebben om over hen
te fpreeken, en de fchouders van medelijden opre-
trekken.
De infchikkelijkheid had recht 'op jezenne­
mours. Daar en boven had hij tijd gehad om
de