dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, LXXI. HOOFDST. 367
dood-verw had zich over haar gelaat verfpreid,
alles kondigde het noodlottig tijdftip aan, waarin de
fchoonheid zelve affchuwlijk word. Alles kondigde
eindelijk de verfchrikking der laatfte oogenblikken
aan. Al bevende naderde ik haar; haaulijks had
ik moeds genoeg om onder hare oogen te komen;
zij wendde het gezicht van mij af; wat wilt gij
nog van mij, zeide zij? ik fterf, ik boet voor
mijnen misftap. Gedenk aan eenen zoon, verlaat
hem niet; dit 's alles wat ik van u vorder. Ik
heb bereids mijn leven opgeoffert aan dien god,
die misfchien mij ftreng zal oordeelen over eene
misdaad, van welke gij de oorzaak zijt.
o, Mijn zoon! laten mijne tranen zich vermen­
gen met de uwen, vervolgde de ex-jefuit. Dit
verfchrikkelijk tooneel blijft mij geftadig bij, 't
verlaat nimmer mijn geheugen, en toen gij door
uwe vragen mijn hart van één reet, hoe dikwijls
keerde ik mij toen niet om, om dc ontroering te
verbergen over 't gene ik thans in uwen boezem
uithort. Haar beeldtenis vervolgt mij onophoudelijk,
en hoe menigmalen heb ik mij haren dood ver­
weten! Mijn vader, hernam je zen n em ours, hoe
het mij ook fmerte, mijne moeder niet gekent re
hebben, dank ik nogthans de voorzienigheid dat ik
ten minften u heb wedergevonden! De hemel had
zijne oogmerken met haar, met u en met mij.
Hij befhsurd alles, en daar hij, na zoo veele be­
proevingen toelaat dat ik, als zoon , jegens u mijn
plicht