dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, XLÏÏI. HOOFDST. 221
om door de menigte heen te komen. Een lage
baatzucht in de houding en glimlach van den win­
kelier , eene gemaakte beleefdheid, eene valfche ge­
dienstigheid, eene ik weet niet welke bekrompe
beuzelachtigheid vertoonde zich in den gang en de
gebaren des Parijfenaars; eene kinderachtige nieuws­
gierigheid, eene ftompheid naauwlijks door de me­
nigte van konften gefpitst, een genacht van fchapen,
alles vertoonde mij een verbasterd foort van menfchen,
verzot op nietsbeduidendc vermaken; ingenomen met
eenen popachtigen opfchik en tooi, zich bewegende
in een kring van nietige gewoontens, alle denk­
beelden van ware grootheid even als van waar ver­
maak verloren hebbende. Ik zag 'er niets dan een
zoort van fchimmen pronkende met klatergoud, die
een taal aan hun eigen ''hadden, van welke zij
zich bedienden in het zedekundige, even als in
de wetenfchappen en konften, alles ovcrtogen met
een zeker polijst en door te veel fraais ontaartende
in kleinigheden.
De openbare ontuchtigheden, door duizende flam­
bouwen verlicht, boden mij in den avond duizende
ergerlijke en fchandelijke tooneelen aan. De zon
kon op den helderen middag, deze fchandelijkbe-
den, welke zelfs langs de deuren van de braaffte
burgers, waar de moeder de zedigheid aan hare
jonge dochter voorpreekt, gepleegt wierden, niet
duidelijker hebben aan den dag gelegt; de onfchuld
zelve moest op dat gezicht, eenig in zijn zoort,
zich