dpo_10460.pdf

LUTHER'S MEISJE, XXX. HOOFDST. 151
Toen wij moesten fcheiden viel dat oogenblik ons
fmertelijk; ons nft'cheid was teder en aandoenlijk;
de hoop van haar den volgenden avond weder te
ontmoeten beurde mij op. 't Scheen mij echter toe
dat wij malkanderen nimmer zouden wederzien.
Hare bezorgde tederheid wees mij een plaats aan,
waar ik het overige van den nacht kon verblijven.
Zij had de goedheid mij één dier donkere prieeltjes
aantewijzen , van weken 'er verfchciden in den
tuin*waren. Daar plaatfte ze mij op een bank, en
ik kreeg een houten ftoel tot hoofdfteun •-. , zij
ontdeed zich van een halsdoek, welke zij mij tot
een hoofdband gaf. Duizendmaalen kuschte ik den-
zelven, mijn ganfche wezen fcheen 'er van door­
drongen, en mijne hersfens fcheenen 'er de aange-
naamfte aandoeningen van te ontvangen door de
bekoorlijkfte verbeeldingen. O! hoe gelukkig achtte
ik mijzelv'! nooit kwam mij een bed zo zacht
voor; 't geluk waakte aan mijne zijde; ik ver-
wagtte zonder vrees en zonder ongerustheid de
eerfte fchemering van den dageraad, ik deed niets
dan droomen van en denken aan fuzanna. De
dag kwam te fchielijk de heerlijke en genoeglijke _
bckooring verdrijven, welke mij omringde en
mij verjagen uit den hof, het verblijf der uitmun-
tendfte geneugtens, het aardfche paradijs.
K 4
E E N