Riskant leven

ook om vooral op deze terreinen nieuwe initiatieven te nemen. Niet alleen
om ernstige vormen van criminaliteit terug te dringen, maar ook om de
leefbaarheid van wijken te vergroten en te voorkomen dat kinderen op
andere manieren in de problemen komen.
In vervolg op dit rapport heeft Junger-Tas in binnen- en buitenland
gezocht naar geschikte methodieken. In Jeugd en Gezin II (1997) schetst zij
een model voor het opzetten van integraal lokaal preventief jeugd beleid in
buurten waar de risicofactoren zich opstapelen. Hulpverleners uit
verschillende disciplines moeten onder verantwoordelijkheid van lokale
bestuurders analyses maken van de problemen en in de tijd een strategie
uitzetten. Daarvoor hebben zij volgens Junger-Tas op het gebied van de
opvoedingsondersteuning uitgebreidere programma’s nodig dan die tot
dan toe in Nederland ontwikkeld zijn. Daarnaast zijn programma’s nodig
waarin meer aandacht wordt besteed aan de school en de leeftijdgenoten,
de ‘peer group’. Naast opvoedingsondersteuning noemt Loeber (1997)
bijvoorbeeld programma’s gericht op de intellectuele verrijking van
kleuters, trainingen om kinderen sociale vaardigheden te leren en op
latere leeftijd projecten gericht op de vermindering van delinquente
jeugdgroepen.
Thuisloosheid
Naast langdurig verblijf in gesloten inrichtingen of jeugdgevangenissen is
thuisloosheid een van de ernstigste uitkomsten van aanhoudend
probleemgedrag van jongeren.
Omdat dit onder jongeren een betrekkelijk nieuw verschijnsel is dat
politieke en sociale verontrusting wekt, heeft het ministerie van VWS
opdracht gegeven om de oorzaken te achterhalen. Onderzoekers van de
universiteiten van Leiden en Utrecht hebben ruim honderd thuisloze
jongeren, onder wie twee keer zo veel jongens als meisjes, ondervraagd
over de gezinnen waarin zij zijn opgegroeid, de band met hun ouders, de
opvoedingsstijl van hun ouders, de verschillende opvoedingssituaties
waarin zij hebben gezeten door plaatsing in pleeggezinnen of tehuizen,
hun inkomen, opleiding en werkervaring en hun lichamelijke en
geestelijke gezondheid. Die gegevens hebben zij vergeleken met
‘doorsneejongeren’, weglopers en jongeren met weinig opleiding en
werkervaring en jongeren die in een internaat hebben gezeten, maar niet
thuisloos zijn geworden. Om te kijken welke invloed het leven in
internaten op de thuisloosheid van jongeren heeft gehad, hebben de
onderzoekers ook steeds gelet op het verschil tussen thuisloze jongeren
die in een internaat hebben gezeten en thuisloze jongeren bij wie dat niet
het geval was. De resultaten zijn verschenen onder de titel Zonder thuis -
37