Riskant leven

hulpverleningsmethodiek verder uit te werken en landelijk overdraagbaar te maken,
start eind 1999 een methodiekbeschrijvingsproject, in samenwerking met het NIZW.
Naar de vijand
Joep Hamacher werkt op het centraal bureau van het JPP, dat gevestigd is in het
hoofdbureau van politie in Eindhoven. Van daaruit is hij bezig met het begeleiden en
opzetten van JPP-activiteiten in verschillende wijken van de stad en in andere plaatsen
in Zuid-Oost Brabant. In 1991 is hij coördinator JPP geworden vanuit een functie bij de
stichting Jeugd en Gezin, de lokale instelling voor gezinsvoogdij. Die stap lag voor
hem meer voor de hand dan je als buitenstaander zou denken: ‘In een vorig leven heb
ik bij de marechaussee gewerkt en daardoor kende ik een aantal mensen hier. Begin
jaren tachtig zagen wij bij de gezinsvoogdij een aanwas van allochtone gezinnen met
jongeren die een ondertoezichtstelling kregen. Dat was dweilen met de kraan open,
omdat er zowel thuis als op school veel mis was en de jongeren al veel delicten
gepleegd hadden. Zo’n jongere ging dan naar een gesloten internaat, paste zich daar
aan, maar als hij terugkwam begon het hele verhaal opnieuw. In sommige gezinnen
ging dat zo van broer op broer. De hulpverlening werkte niet omdat we over
onvoldoende methoden beschikten en te weinig wisten over de achtergronden van
deze jongeren. Wij gaven hun eigen verantwoordelijkheid, terwijl zij van ons sturing
verwachtten. Bovendien hadden we veel te weinig tijd, want we zagen ze maar een keer
in de zes weken. Die langdurige hulp met een lage frequentie werkte niet; de doelen
werden niet gehaald. We gingen op zoek naar een alternatief en we dachten aan twee
sporen: meer samenwerken met de politie, die vaak het eerste met die jongeren in
contact kwam en een specifieke aanpak voor allochtonen ontwikkelen. We hadden
ontdekt dat we er vaak te laat bij kwamen, niet op tijd signaleerden en veel te lang met
een jongere bezig waren, zonder resultaat. Ook was duidelijk dat de sectorale aanpak
niet werkte en dat meer samenwerking met school en instellingen voor vrijetijds -
besteding nodig was om tot een samenhangende aanpak te komen.’
‘Uiteindelijk ben ik in 1983 naar het politiebureau gestapt, omdat de politie al in de
gezinnen kwam. Ze vroegen meteen waarom het zo lang had geduurd voordat we
wilden samenwerken. Mijn collega’s van Jeugd en Gezin zagen die stap echter als naar
de vijand gaan. In het begin was ik de enige die met de politie samenwerkte, maar
toen het bleek te werken, kwamen er meer collega’s bij. De politie gaf ons ook de kans
om in hun keuken te kijken en beschouwde de hulpverlening als een gemeen -
schappelijk doel. In het begin gingen we alleen naar Marokkaanse gezinnen, maar al
gauw kwam de vraag waarom we ook niet naar autochtone gezinnen gingen. Zo
hebben we tot eind jaren tachtig met gesloten beurzen samen aan de hulpverlening
gewerkt. Bij de reorganisatie van de politie in 1988 werd de afdeling Jeugd- en
Zedenzaken opgeheven. De redding voor de samenwerking was de aanstelling van
wijkagenten. Een aantal van hen had de profetische blik dat het mis ging met een
aantal jongeren en wilde iets doen aan het gedrag van jongeren voordat ze een delict
73