Riskant leven

wordt hij zelf verantwoordelijk gemaakt voor zijn keuzes. Gaandeweg dat proces
wordt het steeds moeilijker om eruit te stappen. Deze aanpak werkt alleen als je de
verantwoordelijkheid bij de jongere legt en hem heel veel steun geeft door duidelijk te
zijn over de regels. Een jongere moet beseffen dat kunnen kiezen niet altijd betekent
dat kiezen leuk is.’
Gedurende een heftige therapieweek ver van huis kan er voor een jongere van alles
veranderen, maar hoe zorgt YAR ervoor dat die veranderingen ook beklijven? ‘Wat mij
opvalt is dat het vervolgtraject ook een heel strak programma heeft. De jongere krijgt
tijdens de wekelijkse bijeenkomsten de gelegenheid om verder te komen in het
proces. Dat gebeurt in een één-op-éénsituatie die anders is dan in de hulpverlening,
omdat er een persoonlijke band ontstaat. De vrijwilliger is een soort maatje met de
bagage om de jongere te stimuleren dingen te leren die hij zelf belangrijk vindt.
Daarbij is het een absolute voorwaarde dat de jongere zelf dingen doet en dat de
vrijwilliger niets van hem overneemt.’
Kritische kanttekeningen
Christa van Oorsouw is ervan overtuigd dat YAR iets toevoegt aan het bestaande
aanbod van de jeugdhulpverlening in Oss. ‘In YAR zitten weliswaar elementen die we
ook kennen uit andere methodieken zoals ervaringsleren, NLP, werken in residentieel
verband en het buddyverhaal, maar het nieuwe is dat deze losse elementen nu samen
gebruikt worden in een programma van een jaar.’ Ze begrijpt wel waarom lokale
jeugdhulpverleners aanvankelijk sceptisch waren: ‘Beleidsmakers willen een
oplossing voor een probleem en als iets dan werkt, dan nemen ze dat. De uitvoerend
werkers kijken daar vanuit hun ervaring anders tegenaan.’
‘Je kunt gerust zeggen dat YAR hier uit de lucht kwam vallen; er was geen inhoudelijke
voorgeschiedenis zoals in Apeldoorn. Ik ben hier eigenlijk in mijn eentje begonnen
met vragen zoals: om wat voor jongeren gaat het, kunnen we de voorwaarden voor
zo’n project scheppen en krijgen we de instellingen mee? Inmiddels hebben we een
lijst met zestig jongeren die nu buiten de boot vallen en bij wie we willen bekijken of
deze aanpak past. Daarbij maken we wel een paar kritische kanttekeningen, want een
aanzienlijk deel van die groep is van allochtone afkomst, met name Turks. We weten
niet of YAR geschikt is voor deze groep en moeten dat nog bekijken met mensen die
verstand hebben van de doelgroep. Misschien is voor hen een aparte aanpak nodig,
omdat ze meer gewend zijn om zaken binnen de familie op te lossen en omdat veel
afhangt van de relatie met de ouders. YAR heeft elementen die daarmee op gespannen
voet staan, zoals de residentie. Het is mogelijk dat we de ouders daar juist bij moeten
betrekken. We zijn nu eerst erg benieuwd of de YAR-methodiek in Apeldoorn werkt.
Ons eigen project is een goede kans om iets te doen, om te kijken of het hier past. Ik
heb niet de illusie dat je daarmee alle problemen oplost. Misschien moeten we voor
een bepaalde groep iets anders doen.’
Ze verwacht wat dat betreft geen verschil tussen jongens en meisjes: ‘In Engeland is
55