Riskant leven

eroepskrachten, maar zorgt wel voor een vrij hoge frequentie in de
contacten van de jongeren met hun begeleiders.
Het achterliggende idee van die intensiteit is het vasthouden van de
vorderingen in het veranderingsproces. Het is ook een duidelijke reactie
op het gebrek aan resultaat van minder intensieve, maar langer durende
methoden. Uit onderzoek van het Paedologisch Instituut in Duivendrecht
is ook gebleken dat een aanbod dat langer dan acht tot tien weken duurt
geen zin heeft en dat zelfs een boemerangeffect kan optreden als een
training langer doorgaat. Als jongeren te lang moeten oefenen, gaan de
vaardigheden die ze leren hen tegenstaan en zijn ze niet meer geneigd ze
toe te passen.
Als het gaat om de effectiviteit van methoden bij jongeren zelf, valt
regelmatig de term ‘doorbraak’. Die term suggereert dat er flinke druk
nodig is om te zorgen dat deelnemers over bepaalde drempels heen gaan
en op die manier een zee van ruimte en mogelijkheden voor zichzelf
bereiken.
Bij VT gaat dit proces nog het meest geleidelijk, omdat de trainer bewust
gebruikmaakt van de motiverende werking van concrete resultaten. Na
afloop moet zowel een aantal algemene als een aantal persoonlijke doelen
zijn gerealiseerd waar de jongere direct profijt van heeft.
Bij YAR is dit motiverende moment geconcentreerd in de residentie, de
week die aan het begeleidingstraject voorafgaat. YAR profileert zich ook
sterk met dit gegeven en vindt dat andere methoden te veel op gedrags -
verandering gericht zijn en daardoor minder goed beklijven. Bij YAR
formuleert de jongere na de residentie drie concrete doelen voor het
begeleidingstraject. De motivatie lijkt dan een kwestie van ‘onderhoud’.
Bij JPP is het motiverende element in de methode wat minder uitge -
sproken, al zou je ook kunnen zeggen dat de bemoeienis van de politie
daarvoor doorslaggevend is. De belangrijkste ‘beloning’ na afloop van JPP
is dat de jongere niet meer op een negatieve manier met te politie te maken
krijgt en dat de omgeving meer aandacht voor hem heeft. Bovendien kan
het feit dat de gezinsleden meer bij elkaar betrokken raken op de langere
termijn ook vruchten afwerpen.
In de residentiële omgeving van de Glen Millsschool krijgen jongeren een
paar weken de tijd om radicaal te breken met de negatieve groepscultuur
waar ze uit komen. Daarna moeten ze de keuze maken om zich al dan niet
te conformeren aan de normen van de school. De eerste weken in de
school zijn voor de meeste jongens een hel. De doorbraak komt in feite
neer op de keuze tussen een straatcultuur en een van de ‘upperclass’
afgeleide kostschoolcultuur. Hebben ze eenmaal voor het laatste gekozen,
dan wordt alles een stuk makkelijker omdat ze dan ook worden beloond.
94