Riskant leven

contacten met familie, vrienden en school, en met ‘gezonde opvattingen en waarden
en normen’ waaronder duidelijke, positieve normen voor gedrag vallen.
De sociale-ontwikkelingsstrategie heeft als uitgangspunt dat kinderen de kans
moeten hebben om betekenisvolle bijdragen te leveren aan hun sociale omgeving.
CTC mobiliseert sleutelfiguren in de wijkgemeenschap om voor de lange termijn zo
veel mogelijk kansen te scheppen en de wijk zelf verantwoordelijk te maken. Deze
sleutelfiguren doorlopen tijdens het trainingsprogramma een stappenplan waarin zij
gemeenschappelijke doelen vaststellen, een gezamenlijke strategie afspreken, een
analyse maken van risicofactoren en beschermende factoren en de uitvoering van een
programma met veelbelovende benaderingen vaststellen en plannen. Bij dit laatste
onderdeel richten ze zich zowel op de wijkgemeenschap, op het gezin als op de
school.
De effecten worden vervolgens nauwkeurig gemeten. Hoewel het nog te vroeg is om te
kunnen spreken over langetermijneffecten, blijkt uit de evaluatie van het
Amerikaanse ministerie van Justitie over 1996 dat er op lokaal niveau wel opvallende
resultaten worden geboekt. Beroepskrachten blijken beter, efficiënter en meer
gezamenlijk in de wijk te investeren en er meer in te slagen om derden, die zich nooit
met de problemen van de jeugd bezighielden, bij hun plannen te betrekken. Lokale
overheden zijn zich bewuster geworden van de mogelijkheden om aan preventie te
doen. Bestaande preventieprogramma’s zagen het bereik onder jongeren
verviervoudigd. Scholen die meededen zagen het aantal schorsingen en berispingen
sterk teruglopen. Gedragsproblemen en geweldsincidenten namen flink af en
schoolprestaties verbeterden aanzienlijk. Met gezinsgerichte programma’s werden
opmerkelijke resultaten geboekt wat betreft de daling van het aantal contacten van de
kinderen met justitie en politie. Ook het inrichten van nieuwe vormen van tiener -
opvang bleek zeer effectief te zijn om overlast in de wijk aan te pakken en het aantal
inbraken, diefstallen en gevallen van wapen- en drugsbezit terug te dringen.
Vier pilots
In Nederland wordt CTC geïntroduceerd en gefinancierd door de ministeries van
Justitie en VWS. Vanaf midden 1999 wordt CTC in vier Nederlandse steden op de rails
gezet in de vorm van een pilotproject van drie jaar. De landelijke coördinatie is in
handen van twee projectleiders: Maria Pannebakker en Glenda Hernandez van het
NIZW. In de voorbereidingsperiode zijn zij in de Verenigde Staten geweest om zelf
getraind te worden in het geven van trainingen in de Nederlandse pilotprojecten. Aan
hen de vraag wat er zo anders en nieuw is aan de methode dat deze helemaal uit
Amerika gehaald moet worden.
‘Wat mij in eerste instantie aantrok in CTC is de combinatie van verschillende
sectoren, gericht op een aantal maatschappelijke problemen van kinderen en
jongeren waarbij alles systematisch gecheckt wordt, ook hoeveel geld eraan
gespendeerd wordt en wat voor effecten het sorteert’, zegt Glenda Hernandez. ‘Wat ik
80