De Elf (Lucas 24,9.33 Hand 2,14) Jezus verscheen ... - JesusKing.info

Deze [Judas] nu heeft een stuk grond verkregen voor het loon zijner ongerechtigheid en
voorovergestort, is hij midden opengereten en al zijn ingewanden zijn naar buiten gekomen; en het
is bekend geworden aan allen, die te Jeruzalem wonen (‘katoikeoo’ Strongs 2730: = Hebr:
‘yoshewim’), zodat dat stuk land in hun eigen taal Akeldama, dat wil zeggen, bloedgrond, heet.
Hand 1,18-19 NBG
In Mattheus 27,7 verwijst het griekse woord ‘kerameus’ (pottenbakker) naar het hebreeuwse woord ‘yotzer’ van
Zacharia 11,13 (“de ‘yotzer’in het huis des Heren”), waarnaar de auteur per abuis verwees als Jeremia
(waarschijnlijk omdat hij het verwarde met Jeremia’s profetie over Tofet, Jer 7,32) en welk woord de auteur per
abuis interpreteerde als “pottenbakker”. Het woord ‘yotzer’ van Zacharia verwees in feite naar de Rekabitische
smeden en gevangenisbewaarders, de ‘yotzerim’ van de tempel. In zijn commentaar op Zach 11,13 zegt Gill: ‘de
priesters … lieten de pottenbakker halen … want er is geen reden om aan te nemen dat hij een werkplaats voor
zijn bezigheden in de tempel had’ 36 . Maar dan is er ook geen reden om aan te nemen dat een smid een
werkplaats in de tempel had: de Rekabitische smid (‘yotzer’) was slechts in de tempel in zijn ambt van
gevangenisbewaarder.
Het woord “Akeldama’ is Aramees, de taal van het woord ‘Tofet’, en van het Evangelie van de Nazarenen/
‘notzerim’. Blijkbaar was het de “eigen taal” van de “verblijvers”, die dus geen gewone Joden met hun eigen
hebreeuwse taal waren, maar de rondtrekkende Rekabieten, de “woners”/“vreemdelingen” met hun aramese taal.
Het aramese woord voor ‘veld’ in Bloedveld’ is lqx, wat correspondeert met het hebreeuwse ‘cheleq’ = deel,
(toegewezen) territorium. Dus het heeft niet de landbouwkundige betekenis van ‘akker’ en zou dus het
ongecultiveerde territorium van de Rekabieten geweest kunnen zijn, dat werd gebruikt voor hun ovens.
De naam van het ‘Veld van de Pottenbakker’ (Matt 27,7) is dus in feite het Veld van de ‘Yotzer’ (Zach 11,13) en
de naam verwees naar de ‘yotzerim’, die werkelijk in dit zuidelijke deel van het dal werkten, in Tofet: de
Rekabitische smeden, van wie sommigen ook in de tempel werkten als “de ‘yotzer’ in het huis des Heren’ (Zach
11,13). En in het Veld van de ‘yotzer’ konden de ‘yotzerim’ en “vreemdelingen” ook begraven worden (Matt
27,7): de etnische niet-Joden en rondtrekkende Rekabieten. Dit alles wordt bevestigd door wat er gebeurde met
Judas Iskariot en zijn dertig zilverlingen:
De ‘yotzer’ in het Huis de Heren – kon begraven worden in het Veld van de ‘Yotzer’
Volgens Zachariah 11,13 was er een ‘yotzer’ in het huis des Heren, naar wie de dertig zilverlingen werden
geworpen, de prijs waarop de Heer geschat werd. Blijkbaar werden de dertig zilverlingen – die bij uitstek werden
gewaardeerd door (zilver)smeden – naar de Rekabitische gevangenisbewaarders ‘geworpen’ die de Heer
arresteerden; en de Rekabitische gevangenisbewaarders, die ook smeden waren, ‘yotzerim’, werkten in het Veld
van de ‘Yotzer’ en waren er ook de eigenaars van: want als Judas het Veld van de ‘yotzer’ kocht met het geld dat
hij naar de ‘yotzer’ in het huis des Heren wierp, zoals Hand 1,18 zegt, dan kocht hij het van deze ‘yotzer’. Maar
Mattheus zegt dat Judas het geld terug wilde brengen naar de hogepriesters, die het weigerden, en het vervolgens
in het heiligdom wierp en zelfmoord pleegde. Blijkbaar werd het geld geworpen naar een smid en
gevangenisbewaarder die in het heiligdom stond, die het als aankoopgeld beschouwde aan hem betaald voor het
Veld van de Smid, waar Judas zelfmoord pleegde. De hogepriesters, na te hebben beraadslaagd, waarschijnlijk
met de Rekabitische gevangenisbewaarders, over Judas’ geld en over het veld na diens dood, besloten het geld te
gebruiken om dit veld te kopen om er de “vreemdelingen” te begraven (Matt 27,7 ‘xenos’ = ‘ger’ zoals de
Rekabieten). Op deze manier lieten de hogepriesters het geld dat ze aan Judas hadden gegeven, maar dat hij had
teruggebracht en naar de smid en gevangenisbewaarder wierp, gehouden worden door de Rekabieten, die hun
hoofdmedewerkers geweest waren, naast Judas, bij de arrestatie van Jezus. En het enige dat de Rekabieten
moesten geven in ruil voor het houden van het geld was dit veld, waarin zij desalniettemin konden werken en
waarin zij nu ook begraven konden worden omdat zij zelf de “vreemdelingen” waren. Dus het veld behoorde in
zekere zin nog steeds aan de Rekabieten, en dat is de reden waarom de zeer lage prijs van maar dertig
zilverlingen betaald kon worden: het was alleen maar een symbolische prijs voor een symbolische aankoop. Het
veld in Anatoth dat Jeremia eens kocht van zijn eigen neef kostte zeventien zilverlingen (Jer 36,9), wat ook als
een kleine som wordt beschouwd in de commentaren van Matthew Poole, Jamieson, Fausset, Brown en Gill. Het
Veld van de ‘yotzer’ dat zes eeuwen later van de ‘yotzer’ in de tempel werd gekocht, was dus goedkoop voor een
veld zo zeer dicht bij Jeruzalem.
Het veld van de Rekabieten kon vervolgens het Bloedveld genoemd worden om meer dan één reden. Het
verwees naar het bloed van alle slachtoffers van de Rekabitische gevangenisbewaarders, gemarteld of
geëxecuteerd, naar het bloed van Jezus, verraden door Judas en gearresteerd, geslagen en misschien doorstoken
door de Rekabitische gevangenisbewaarders, en naar het bloed van Judas, die Jezus verried aan de hogepriesters
maar vervolgens zelfmoord pleegde.
36
Vertaling van: “the priests … sent for the potter … for there is no reason to believe that he had a workhouse
for his business in the temple.”
23