opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

■ Hans Rijns
Adieu Tiecelijn
295
Aan het verzoek van Rik van Daele om voor het 76ste Tiecelijntje, het laatste nummer,
een ‘korte maar spitse bijdrage te leveren’ wilde ik graag voldoen. Tiecelijn
stond immers aan het begin van mijn passie voor de Reynaert. Het maakte de studie
een stuk aangenamer. Naast de zware kost die verstouwd moest worden was
het kwartaalblad voor mij een weldadige afwisseling. Ik verslond de artikelen, recensies
en verslagen en genoot van de vele prachtige afbeeldingen die later ook in
kleur werden afgedrukt. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Met Reynaert de vos, en daarmee ook met Tiecelijn, maakte ik kennis in het vroege
voorjaar van 1996 tijdens het werkcollege ‘Reinaert de vos en Gerrit Komrij’. Het
college, onderdeel van de specialisatie Historische letterkunde van het Nederlands
aan de Universiteit van Utrecht, was door Bart Besamusca en André Bouwman
opgezet om Komrij te begeleiden bij zijn voornemen om Van den vos Reynaerde te
hertalen. Wij zouden hem helpen om de Reynaert goed te interpreteren, dachten
we. Het is helaas bij een voornemen van Komrij gebleven. Nooit werd er iets van
hem op dit gebied vernomen. Mijn interesse voor de Reynaert was echter gewekt.
Ik voelde mij meteen thuis in de Reynaertstof. Veel van de passages in de
Reynaert zijn doorspekt met dubbelzinnigheden, vaak vermengd met kerkelijke rituelen
en gewoontes. Deze kerkelijke cultuur is mij met de paplepel ingegoten.
Opgegroeid in een rooms-katholiek gezin in de jaren 1950 heb ik nog een staartje
van het rijke roomse leven mee kunnen maken. Van huis uit waren wij trouwe
praktiserende gelovigen. Al vanaf mijn zesde jaar, ik was toen nog te klein om het
zware missaal van de epistelzijde naar de evangeliezijde te sjouwen, en later als
laatgeroepen kleinseminarist bij de norbertijnen in het Noord-Brabantse Gemert,
raakte ik vertrouwd met de lichtvoetige spiritualiteit in de rooms-katholieke kringen.
Tiecelijn, 20, 2007