opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

391
geven en de jongens die zijn spullen al aan het pakken waren, zien zich eensklaps
geconfronteerd met een woedende Leeuwenhart.
Berouwvol neemt Rein afscheid van de school, onder luid applaus van de kinderen.
Hij trekt richting Onze Lieve Vrouw van de Boskapel in Puivelde, vergezeld van
Wardje en Beltran Déram. Thuisgekomen neemt hij afscheid van broers en zussen.
Wardje mag delen in de pret: hij gespt zijn kunstbeen af en duikt mee het bad in. En
dat is het moment waarop Rein zwaar uithaalt. De ware toedracht blijkt wanneer
Beltran op school aankomt en een hem door Rein toevertrouwde tas aan
Leeuwenhart overhandigt. En die bevat niet de beloofde brieven maar het pijnlijke
bewijs van zijn verderfelijke aard.
In bovenstaande samenvatting zijn vele smeuïge details (met opzet) weggelaten,
maar wie Pollets bewerking leest, zal merken dat niet alleen de hoofdlijn, maar ook
die details het oorspronkelijke verhaal recht doen. Dat gebeurt bijvoorbeeld door in
de namen van de personages die van de dieren te laten doorklinken en door in de
dialogen de ‘geest’ van de oorspronkelijke tekst te respecteren. Het jonge volkje dat
deze bewerking mag lezen, wordt getrakteerd op een transpositie die eigentijds is
en tegelijk het grote voorbeeld tot leven brengt. Lectuur van deze modernisering is
dan ook een uitstekend (didactisch) middel om de oude tekst te leren kennen en
waarderen. Daar helpt ook het toegankelijke, door Rik van Daele geschreven
nawoord uiteraard bij.
Omdat het doelpubliek erg jeugdig is, zijn een paar erotisch te duiden toespelingen
uit de bewerking verdwenen. Zo is van de vermoedelijke sodomie tussen haas
en vos niets meer te bespeuren. Ook Hersinde heeft een nieuwe rol gekregen. Ze
fungeert niet langer als de geile, ontrouwe echtgenote van Isegrim, maar als de zus
van Harry Van Wolvelaer. Deze ingrepen tonen meteen aan dat de auteur de voorbeeldtekst
aandachtig heeft gelezen en goed heeft nagedacht over de haalbaarheid
van zijn omzetting.
Omdat de personages ‘menselijk’ zijn en niet langer dierlijk heeft de auteur
gezocht naar situaties die parallel lopen met het origineel. Het hof is hier de school,
de verzamelde dieren zijn hier de kinderen, die luisteren naar wat koning directeur
te vertellen heeft. Enzovoort. Hiermee is niet gezegd dat elke vondst even gelukkig
mag heten. Zo heb ik enige moeite met de vraatzuchtige broodautomaat die Bruno
in de tang neemt en met een pastoor die vele kratten cola in voorraad heeft. Een en
ander is allicht het gevolg van de zelfopgelegde tucht om het verhaal zo trouw
mogelijk te volgen. Ook het feit dat leerlingen worden uitgezonden om een afwezige
medeleerling naar school te halen vraagt om enige welwillendheid van de volwassen
lezer. Maar wellicht heeft de ‘tienjarige’ lezer voor wie RotVos! bedoeld is
weinig op met deze bedenkingen in de marge. Ze doen dan ook niets af aan de
vaststelling dat het verhaal een gedurfde en creatieve herschrijving is van ons aller
Reynaert de vos.
Frank Pollet, RotVos!, Sint-Niklaas, Abimo, 96 p. verschijnt in de loop van oktober 2007.
Tiecelijn, 20, 2007