opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

375
Ende baken hanghende vele. En varkens hangen zag zóóveel.
Des vleesch dedi dor sine kele Van ’t vleesch liet hij door zijne keel
So vele gheliden utermaten. Zooveel glijden buiten mate,
Als hi weder huten gate Dat, toen hij weder uit den gate
Waende keeren huter noet, Waande te keeren zonder nood,
Hem was dien leeden buuc so groet, Zijn verwenschte buik nu was zoo
groot,
Dat hi beclaghede zijn ghewin. Dat hij beklagen moest zijn buit,
Daer hi was commen ongherich in, Want, voldaan, kon hij niet meer uit,
Ne condi niet commen huut. Waar, hongerig, hij wèl in geraakte.
Ic liep, ic maecte groet gheluut Ik liep, wijl ik luide kreten slaakte;
Int dorp en maecte groet gherochte. Heel het dorp te roeren begon.
Nu hoert wat ic daer toe brochte: Nu luister, wat ik dan verzon:
Ic liep aldaer die pape zat Ik liep, alwaar de koster zat
Te ziere taflen ende hat. Ter tafel, waar hij gewoonlijk at.
Die pape hadde eenen cappoen, De koster hield een tammen kapoen,
Dat was die alre beste hoen Zulk een fijn en lekker hoen
Dat men in al dat lant vant Als men vindt daar in dat land.
Hi was ghewent al toter hant. Hij leerde pikken uit ’s kosters hand.
Dien prandic in minen mont Dien greep ik snel in mijnen mond,
Voer die tafle daer hi stont, Vlak voor de tafel, alwaar hij stond.
Al daert die pape toe sach.
Doe riep die pape: ‘Nu vant, slach! Toen riep de koster: ‘Hulp, sla dood:
Helpe! Wie sach dit wonder nye! Wie zag er schelmstuk ooit zo snood?
Die vos comt daer ic toe zye De vos, (wie zag ooit dief zoo koen)?
Ende roeft mi in mijns huus. Rooft hier onbeschaamd mijn hoen,
So helpe mi Sancta Spiritus, In huis hier, onder mijn oogen, dus
Zoo help mij, sancta spiritus:
Te wers hem, dat hire quam!’ Het zal hem rouwen, dat hij hier kwam!’
Dat tafel mes hi up nam Hij nam het tafelmes en, gram,
Ende stac de tafle datso vloech Stiet hij de tafel naar omhoog
Verre boven mi harde hoech En stuikte haar toen, zoodat zij vloog
In midden waerde up den vloer. In het midden op den vloer.
Hi vloucte zeere ende zwoer Hij vloekte deerlijk en hij zwoer
Ende hi riep lude: ‘Slach ende va!’ En riep steeds luider: ‘Sla hem dood!’
Ende ic voeren ende hi na. En liep mij na, terwijl ik vlood.
Sijn tafel mes haddi verheven Hij had opnieuw zijn mes geheven
Ende brochte mi ghedreven En onverhoeds werd ik gedreven
Up Ysingrijn daer hi stont. Op Isegrim, alwaar die stond.
Ic hadde dat hoen in minen mont, Ik had het hoen in mijnen mond
Dat arde groet was ende zwaer. Dat groot was en al even zwaar.
Datso moestic laten daer, Daarom moest ik het laten daar,
Waest mi leet ofte lief. Was mij leed, was het mij lief.
Doe riep die pape: ‘Ay heere dief, Toen riep de koster: ‘Ha, heer dief,
Ghi moet den roef hier laten!’ Dezen roof zult hij hier laten!’
Hi riep ende ic ghinc miere straten Hij riep en ik maakte mij uit de gaten
Danen, daer ic wesen woude. Daarheen, waar ik vrijer wezen zou.
Alse die pape up heffen soude Toen de koster dan grijpen wou
Dat hoen, sach hi Ysengrine. Het hoen, zag hij daar Isegrim staan.
Tiecelijn, 20, 2007