opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

Commentaar
Hier zien we bij Odo voor het eerst de eigennaam van de wolf. De vos heeft geen
naam. In Reynaerts historie komt dit verhaal ook voor.
Over Isegrim
(De Ysingryno)
Tegen slechte gewoonten
Ysingrinus, die berouw had over de door hem begane zonden en zich daarom op
de borst sloeg, wilde monnik worden. En dat is ook gebeurd. Hij kreeg een tonsuur
en werd gekleed met een kap en de andere noodzakelijkheden die bij de kledij
behoren. En ook kreeg hij een plaats in de school, omdat hij moest leren lezen en
schrijven. Eerst moest hij het ‘Onze Vader’ leren zeggen, maar hij zei steeds ‘Lam’
of ‘Ram’. De monniken leerden hem dat hij moest opzien naar het Kruis en het
Heilig Offer. Maar zijn blik dwaalde steeds af naar de lammeren en de rammen.
Moraal. Zo zijn de meeste monniken. Zij zeggen toch steeds: ‘Ram’ of ‘Lam’. Zo vragen
zij steeds op luide wijze om goede wijn en houden zij hun ogen gericht op vette
gerechten en volle schotels. Vandaar wordt in een spreuk gezegd: ‘Hoewel de wolf
gekleed was als een priester en ofschoon gij hem de psalmen hebt leren lezen, toch
dwaalden zijn ogen steeds naar de kudde.’
Commentaar
In Reynaert I en II komt ook een scène voor van Isegrim die monnik wil worden,
maar de pointe is het vastbinden van de voorpoten van de wolf aan het klokkenzeel
en het daarop volgende klokgelui.
Hoe de Wolf schaapherder werd
(Qualiter Lupus fuit pastor Ovium)
Over slechte leiders en anderen zoals zij
274
Een huisvader had twaalf schapen. Toen hij eens op reis wilde gaan, beval hij de
Wolf over zijn schapen te waken. Die zwoer dat hij ze goed zou verzorgen. Zo
gebeurde het. De huisvader ging onmiddellijk weg en de dienst nam een aanvang.
Intussen dacht Ysingrinus alleen aan de schapen, en zo kwam het dat hij er op een
dag een verscheurde. De volgende dag nam hij er weer een. Uiteindelijk waren er
nog drie over toen de huisvader terugkwam. Hij vroeg aan de Wolf wat er met zijn
schapen gebeurd was. Die antwoordde: ‘Het waren de onbestendigheid van het
weer en de stormen die de oorzaak zijn van de dood van de schapen.’ Daarop zei
de huisvader: ‘Geef mij de huiden.’ Daarin waren de sporen van de tanden van de
Wolf te zien, waarop de huisvader zei: ‘Schuldig aan de dood is degene van wie
deze gebitssporen zijn.’ Hij liet de Wolf ophangen.
Tiecelijn, 20, 2007