StAB Jurisprudentietijdschrift 2013, 1

94 Schadevergoeding
13. De conclusie is dat het besluit van 4 juni 2012, in strijd
met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb, niet
zorgvuldig is voorbereid en niet deugdelijk is gemotiveerd.
De Afdeling ziet in het belang van een spoedige beëindiging
van het geschil aanleiding om het college op de voet van
artikel 49, zesde lid, van de Wet op de Raad van State op
te dragen het gebrek in het besluit van 4 juni 2012 te
herstellen. Daartoe dient het college uiterlijk binnen dertien
weken na verzending van deze tussenuitspraak, met
inachtneming van hetgeen in deze tussenuitspraak is
overwogen, een nieuw besluit op het door [appellante]
tegen het besluit van 13 augustus 2010 gemaakte
bezwaar te nemen. Het college dient, rekening houdend
met het vorenstaande en het volgende, te bepalen of de
door [belanghebbende] geleden schade binnen het normale
maatschappelijke risico valt en zo ja, of deze, gelet op
artikel 6.2, eerste lid, van de Wro, geheel of gedeeltelijk
voor rekening van [belanghebbende] behoort te blijven.
Daartoe kan het college een deskundigenadvies inwinnen.
14. Zoals de Afdeling voorts heeft overwogen (uitspraak
van 5 september 2012 in zaak nr. 201113115/1/T1/A2)
moet de vraag of schade als gevolg van een planologische
ontwikkeling als bedoeld in artikel 6.1, tweede lid, van de
Wro tot het normale maatschappelijke risico behoort,
worden beantwoord met inachtneming van alle van belang
zijnde omstandigheden van het geval. Van belang is onder
meer of de planologische ontwikkeling als een normale
maatschappelijke ontwikkeling kan worden beschouwd
waarmee de benadeelde rekening had kunnen houden in
die zin dat de ontwikkeling in de lijn der verwachtingen
lag, ook al bestond geen concreet zicht op de omvang
waarin, de plaats waar en het moment waarop de ontwik-
keling zich zou voordoen. In dit verband komt betekenis
toe aan de mate waarin de ontwikkeling naar haar aard
en omvang binnen de ruimtelijke structuur van de omge-
ving en het gevoerde planologische beleid past. Omstan-
digheden die verder van belang kunnen zijn, zijn de afstand
van de locatie waar de ontwikkeling heeft plaatsgevonden
tot de onroerende zaak van de aanvrager en de aard en
de omvang van het door de ontwikkeling veroorzaakte
nadeel. Gelet hierop zal het college dienen te motiveren
of en zo ja, in hoeverre de door [belanghebbende] geleden
schade tot het normale maatschappelijke risico behoort.
13-33
ABRvS 28 november 2012, nr.
201200378/1/A2 (Hanzelijn vergoeding
tracébesluit) (LJN: BY4384)
Casus
De minister heeft bij het vaststellen van de schade-
vergoeding een drempel wegens het normale
maatschappelijke risico gehanteerd. De rechtbank
heeft geoordeeld dat de minister hiermee heeft
miskend dat artikel 20d van de Tracéwet (Tw) het-
zelfde criterium als artikel 49 van de WRO behelst
en dat uit de geschiedenis van de totstandkoming
van artikel 20d Tw niet valt af te leiden dat de wet-
gever met deze bepaling heeft beoogd dat op een
besluit op een verzoek om vergoeding van schade
als gevolg van een tracébesluit niet langer de
maatstaven voor vergoeding van planschade van
overeenkomstige toepassing zijn, zoals reeds vóór
inwerkingtreding van artikel 20d Tw het geval was.
Rechtsvraag
Mag de minister in artikel 20d Tw lezen dat hij bij
het vaststellen van de schadevergoeding een
drempel wegens het normaal maatschappelijke
risico mag hanteren?
Uitspraak
Uit de geschiedenis van de totstandkoming van
artikel 20d Tw valt niet af te leiden dat de wetgever
met deze bepaling heeft beoogd om, anticiperend
op de inwerkingtreding van afdeling 6.1 van de Wro,
van het in de jurisprudentie over artikel 49 WRO
aanvaarde uitgangspunt van volledige schadevergoe-
ding af te wijken. Onder deze omstandigheden verzet
de rechtszekerheid zich ertegen om in artikel 20d
Tw te lezen dat bij het vaststellen van de schadever-
goeding een drempel wegens het normale maat-
schappelijke risico gehanteerd mag worden. Dat de
Regeling nadeelcompensatie Verkeer en Waterstaat
1999 in het tracébesluit van toepassing is verklaard,
leidt niet tot een ander oordeel, doordat niet met
verwijzing naar een beleidsregel kan worden afge-
weken van artikel 20d Tw.
StAB 1 / 2013