Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

De ontdekking van de curryworst (fragment)
Uwe Timm
Vertaling: Gerrit Bussink
Het is meer dan twaalf jaar geleden dat ik voor het laatst bij de
kraam van mevrouw Brücker een curryworst heb gegeten. Haar
patatkraam stond op de Grossneumarkt – een plein in de havenwijk:
winderig, vuil, kinderkopjes. Op het plein staan een paar piekerige
bomen, een urinoir en drie kramen waar groepjes zwervers
uit grote plastic flessen rode Algerijnse wijn drinken. In het westen
de grijsgroene glazen gevel van een verzekeringsgebouw en daarachter
de Michaeliskirche, waarvan de toren ’s middags zijn schaduw
over het plein werpt. Het grootste deel van de wijk was in de
oorlog platgebombardeerd. Maar een paar straten bleven overeind
en in een daarvan, in de Brüderstrasse, woonde een tante van me,
waar ik als kind vaak naartoe ging, maar wel stiekem. Mijn vader
had het verboden. De wijk werd Klein-Moskou genoemd en lag
vlak bij de hoerenbuurt.
Als ik later in Hamburg kwam, reed ik altijd naar die wijk,
ik liep door de straten, langs het huis van mijn tante, die al jaren
geleden was gestorven, om ten slotte – en dat was bij de eigenlijke
reden – bij de kraam van mevrouw Brücker een curryworst te eten.
Hallo, zei mevrouw Brücker, alsof ik gisteren nog was geweest.
Hetzelfde als altijd?
Ze ging aan de slag met een grote gietijzeren pan. Zo nu en
dan drukte een windstoot de motregen onder de smalle luifel: een
dekzeil, grijsgroen gespikkeld, maar met zoveel gaten dat het op
zijn beurt met een strook plastic was afgedekt.
Het is hier tegenwoordig een dooie boel, zei mevrouw Brücker,
terwijl ze de zeef met de patat uit de kokende olie haalde, en
ze vertelde wie er intussen allemaal uit de wijk was vertrokken en
wie er was overleden. Namen die me niets zeiden hadden beroertes,
gordelroos, ouderdomsdiabetes gekregen of lagen nu op de begraafplaats
van Ohlsdorf. Mevrouw Brücker woonde nog steeds in
hetzelfde pand waar mijn tante vroeger had gewoond.
116